all these years. yang jeongin [✓]

𝐭𝐰𝐞𝐧𝐭𝐲 𝐨𝐧𝐞

Dziś wracałam z uczelni autobusem. Przez całą drogę miałam na uszach słuchawki i wpatrywałam się w okno. Nie zauważyłam nawet, gdy ktoś zajął miejsce obok mnie.

Nieco się przestraszyłam, gdy ktoś wyjął jedną słuchawkę z mojego ucha. Spojrzałam w bok, a moim oczom ukazał się on.

Moje oczy w tamtym momencie zapewne przypominały orbity, ponieważ byłam w ogromnym szoku.

Jeongin tak bardzo wydoroślał. Nie był już tym drobnym nastolatkiem z aparatem na zębach. Stał się mężczyzną.

- Cześć. - Powiedział pierwszy.

- Hej. - Odpowiedziałam, wyjmując drugą słuchawkę z ucha.

- Dawno nie rozmawialiśmy. - Westchnął cicho, po czym zwrócił swój wzrok na swoje kolana.

- Nie było okazji.

- Chciałem cię przeprosić. - Zaczął. - Za to wszystko, co ci zrobiłem. Zachowałem się jak dupek. Nie jestem nawet w stanie usprawiedliwić swojego zachowania.

- Daj spokój. Było minęło. - Machnęłam ręką.

- Wiem, że to co teraz powiem może zabrzmieć dziwnie, ale - przerwał na moment - tęskniłem za tobą. - Wyznał, a ja poczułam, że gdyby nie fakt, że siedziałam to mogłabym upaść z wrażenia na podłogę. - Pamiętam, gdy zobaczyłem cię wtedy w kawiarni. Byłaś tam z Nayeon. Nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Nie jestem nawet w stanie określić, co wtedy czułem. Zdałem sobie jednak sprawę, że ogromnie za tobą tęskniłem. Miałem ochotę przytulić cię i przeprosić, ale zabrakło mi odwagi. Wyszedłbym pewnie w twoich oczach na jakiegoś wariata.

- Ja też tęskniłam. - Powiedziałam cicho, ale wystarczająco głośno, aby chłopak mnie usłyszał.

- Czy jest szansa, abyśmy mogli znowu zostać przyjaciółmi? - Zapytał, a ja nie miałam pojęcia, co mu odpowiedzieć. Z jednej strony chciałam przystać na jego propozycję, a z drugiej strony nie wiedziałam, czy to miało sens.

- Zobaczymy. - Powiedziałam, po czym wstałam z miejsca, a Jeongin mnie przepuścił, abym mogła wysiąść.

Pożegnałam się z nim, a następnie wysiadłam na moim przystanku.

Miałam mętlik w głowie. Zupełnie nie wiedziałam, co mam myśleć. Jeongin zaskoczył mnie swoim wyznaniem.

Czyli nie tylko ja tęskniłam, pomyślałam sobie w duchu, a na usta sam cisnął mi się uśmiech.