Her Stormy Seasons (Vitality Series #1) | ✓

14

tw: depression, self-harm

My parents arrived at home. Nakauwi na nga sila pero parati naman silang wala sa bahay. Kung ano-anong trabaho at sideline na ang ginagawa nila para matustusan ang gastusin sa mga gamot ni lola.

I can clearly understand why they have to work all day. Hindi ko lang maintindihan kung bakit hindi gustong tulungan ni tito sina mama sa pagpapagamot kay lola. They're rich, they can buy everything they want. I often see their instagram stories, parating nasa mall, beach resort, pati pictures ng mga paper bags mula sa mga signature brands, pero bakit hindi man lang nila magawang tulungan ang lola— ang ina niya.

I always felt lonely, specially when I got home after going to school. Ang tahimik ng bahay. Nayayamot ako tuwing pumapasok ako sa kwarto ni Jie. It felt like everything got monochromatic scheme, para bang nawalan ng buhay ang lahat. Now, I clearly understand, rainbow aren't meant to be seen forever. Just like the literal rainbow we see on the sky. Ang bilis lang mawala. You can only stare at it for an hour, then it will just fade until it totally disappear. Ang tagal ng ulan pero saglit lang ang kasiglahan— that's what it meant in real life.

"Anak," I heard my father calling me while knocking on the door.

Tumayo ako at saka siya pinagbuksan ng pintuan. Hindi ko alam na nakauwi na pala sila.

Madalang ko na lang silang nakikita. Nauuna pa silang magising sa akin para maghanap-buhay, tulog naman ako kapag nakarating na sila sa bahay.

"Here," pumasok siya sa kwarto ko at inilapag ang pagkain na binili nila. Mukhang kabibili lang dahil mainit pa.

"Pa?" patanong na tawag ko habang pinagmamasdan siyang ihanda iyon.

"Bumabawi lang ang papa," he said. "Wala pa ang mama dahil hindi pa ubos ang paninda sa carinderia ng tita mo."

Lumapit ako sa kaniya. Iginiya niya ako paupo. I looked at him with my worrying stares. I didn't know that my mom works for my auntie.

"We're really workaholics. 'Wag kang mag-alala sa amin ng mama mo, kaya namin 'to." he then let out a chuckle. Ramdam kong may bahid din ng kapaguran ang mga tawa niya. Eyes can really betray us from pretending.

"Natin," I corrected.

I could be a working student. Maybe on that way I could pull Jie here to continue his study. Pero si lola? Paano siya? Uh! Maybe I can talk to my uncle to look for him. Isang buwan na lang din naman bago matapos ang school year, babalik din naman agad doon si Jie para alagaan si lola.

I spent the whole weekends on finding a part time job. It was really a good thing that Amanda's coffee bar was looking for a part timer. Medyo malayo nga lang sa amin, pero kakayanin naman. Marami naman akong jeep na masasakyan.

I'm a student every Monday to Friday, but a part timer every Saturdays and  Sundays.

Una pa lang hindi ko na alam kung paano matataguyod ang sarili ko sa ganitong routine. I didn't let my parents know about this. Surely, they won't let me. They prefer me being just a student. Mas gusto nilang mag-focus ako nang husto sa pag-aaral ko. But I really want to help them with the expenses, kahit iyong tubig at kuryente lang ang maitulong ko. Gusto kong ako na lang ang magpa-aral sa sarili ko, para mailaan nila sa ibang bagay ang pera na dapat nakalaan sa akin at sa pag-aaral ko. Para kahit papaano makatulong ako sa budgeting. Alam kong hirap na rin sila. I can't stand seeing them suffering. I can't, mas gusto kong ako na lang ang nahihirapan, 'wag lang sila.

"Finals na next week, Icy."

I shifted my eyes on Isha, she's sitting on a table with Ziny, who's busy typing something on her phone. She looks irritated, it like as if she's furious to whoever she's talking to.