math teacher, taennie ✓

ö z e l b ö l ü m 2

düttt dütttt dddüütttt!

Bizzz geldiik!

Özlediniz mi bizi???

OY VERMEYİ VE BOL BOL YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN!

NE KADAR YORUM O KADAR HIZLI
3. ÖZEL BÖLÜM!

×

Burnumu çekerek kulağıma koyduğum telefonun açılmasını bekledim.

Telefonun açılma sesinden sonra hemen benim minik bebeğim Kim Taehyung'un sesi gelmişti "Alo güzelim?"

Dudaklarım yavaşça aşağı doğru kaydı ve ağlamamak için deli gibi çırpındım "Taehyung?" dedim kırılgan sesimle.

“Jen? Neyin var? Ne oldu?” Uzun bir sessizlikten sonra alçak sesli bir şekilde telaşlı bir biçimde konuştu.

Burnumu sertçe çektim "Taehyung hani balo vardı ya, beni şu kavga ettiğim 2-3 kız davet etmişti," sonlara doğru sesim kısılmıştı. Gözyaşlarımı elimin tersi ile siliyordum.

Onu çocuk gibi aramam yanlıştı, kapatmak ve onu oyalamamak için geri adım attım "H-her neyse sonra konuşuruz." dedim ve sertçe yutkundum.

Gittikçe ufalıyor ve kısılıyordu sesim.

“Şu an etütteyim biliyorsun. 5-6 dakikaya bitirip geleceğim yanına tamam mı? Konum at bana ve ağlama tamam mı?” Hızlı, sessiz ama telaş ve korku dolu konuşmasına karşılık başımı salladım beni görmeyeceğini bilmeme rağmen.

"Stüdyo gibi bir yer ama çok karanlık ve fare gördüm! Çok ufak bir yer! Tel tokamla kapıyı açmaya çalıştım ama-" lafımı bölen hıçkırık seslerimdi "Sanırsam dış yerde anahtar o yüzden deliğe girmedi!" dedim ve tek elimle gözlerimi ovuşturdum.

Derin nefes alıp veriyordum.
“Siktir! Tamam geliyorum konum at.”

Bu şekilde fısıldadıktan sonra sesi daha uzaktan geldi ‘Çocuklar dersimiz bu günlük bitti.’ Ve ardından bir kaç çocuk gürültüsü.

“Korkma sakın fareden tamam mı? Belki Mickey Mouse ‘dur? Çık yüksek bir yere bekle tamam mı?”

Daha çok ağlamaya başladım "Yüksek bir yer yok ki! Bomboş!" dedim gözyaşlarımla.

Dağınık saçlarımı düzeltmeye çalıştım ardından "Özür dilerim, seni rahatsız ettiğim için." dedim mırıldanarak.

Boş okuldaki adım seslerini duyuyordum telefondan. “Güzelim ağlama lütfen. Birazdan arabaya bineceğim. Uzak değilsin bana hemen geleceğim şimdi.” Hızlı adımlar atıyor, hatta koşuyormuş gibi sesler duyuyordum.

Kafamı o görmese dahi tekrar salladım
"Taehyung? Alo? Sesin gelmiyor!" kaşlarım çatık bir hâlde konuşurken alt dudağımı dişledim.

“Buradayım sadec- Bekle!”

Bir kaç tıkırtı sesinden sonra yeniden konuştu. “Konumunu gönder sevgilim hadi.”

Titreyen ellerimle telefonu kulağımdan çekip Taehyung'a özelden konumumu attım ve hemen ardından telefonu yüzüne kapattım.

Telefonumu tamamen kapatırken akan gözyaşlarımı yavaşça silip oturduğum koltuktan kalktım.

Minik bebeğim, ne kadar da çok endişeliydi.

Yavaşça onun için aldığım 0+1 stüdyoya baktım, kırmızı neon ışık, yerdeki renkli ama ışık nedeniyle pek belli olmayan balonlar ve siyah koltuğun üstündeki çilekli pasta.