Love poem | hyunmin

♡⁴

Dün bebeğimin yüzünde gördüğüm yara ile onunla konuşmaya karar vermiştim.

Yanına gidip konuştuğumuzu düşünmek beni gerse de ondan zarar gelmeyeceğini biliyordum.

Gelse bile sanırım onun için buna katlanabilirdim.

Adımlarımı parka doğru yönlendirdiğimde bu sefer her zamanki bankta oturmasıyla gülümsedim.

Son günlerde yüzümde oluşan gülümsemenin tek sebebi oydu.

Sadece orada öylece dururken bile benim üzerimdeki etkisi çok büyüktü.

Derin bir nefes alırken bakışlarımı üzerinde gezdirdim.

Çantası yanındaydı. Eve uğramadan gelmiş olmalıydı.

Bugün fazla yorgun olduğum için binanın önünde otururken başımı kollarım arasına alıp onu izlemeye devam ettim.

Sürekli ona hitap ediyordum ama adını bilmeden bu zordu. 'Bu çocuk' veya 'o' derken kötü hissediyordum.

Benim bebeğim en güzel hitapları hak ediyordu.

İstemsizce onunla hayaller kurmama engel olamıyordum.

Sadece varlığıyla bile beni bu kadar mutlu ederken kim bilir onunla vakit geçirmek ne kadar güzel olurdu?

Gözlerinden süzülen yaşları kendi ellerimle silmek en büyük dileklerim arasına girmişti.

Kendimi kontrol altına alabilirsem bir gün yanına gidecektim ve akan gözyaşlarının hesabını ona soracaktım.

Akıttığı gözyaşlarının yaşadığı şeylere değip değmediğini soracaktım.

Gerçi cevabı biliyordum.

Yine de bebeğime gözyaşlarının değerli olduğunu göstermek yapacağım şeyler arasına girmişti.

Sadece bir süreliğine beni dinle bebeğim.

Beni dinlemeni sağladığımda her şeyin yoluna girmesi için elimden geleni yapacağım.