Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Seungmin hastaneden taburcu olmuştu. Üstelik sadece iki hafta geçmesine rağmen.
Doktorlar onun artık risk taşımadığını, yaranın iyileşme dönemine geçtiğini söylemişti.
Bebeğimin güçlü olduğunu biliyordum.
Seungmin birkaç gündür kendi evindeydi. Bu yüzden onu görememiştim.
Ama sürekli mesaj atıyordu bu sayede onu hep yanımda hissedebiliyordum.
Gerçi kendisi mesaj atmasa kendimi durduramayıp saat başı ben mesaj atardım.
Benim günlerim ise aynıydı. Evden okula, okuldan eve bir yaşantım vardı.
Ah bir de Bayan Kim meselesi var.
Bayan Kim o gün öğrendiklerinden sonra ilk iş kocasına boşanma davası açmıştı. Bu süreçte beni yanında tutuyordu.
Bayan Kim'in oğlundan başka kimsesi yoktu.
Seungmin'in durumu göz önündeydi. Seungmin'in evde istirahat etmesi gerektiği için yanına alamıyordu. Seungmin iyi olsa bile almazdı. Seungmin'in o adamı hatırlayacağı herhangi bir şeyi oğluna yaptıracağını sanmıyordum.
Bu yüzden yanına beni alıyordu. Bu süreçte Bayan Kim'le fazlaca yakınlaşmıştık. Birçok kez bana yemek ısmarlamıştı. Yemek yerken fazlaca sohbet etmiş, bir abla kardeş kadar yakınlaşmıştık.
Bu benim fazlaca işime gelmişti. Ne de olsa Seungmin'in annesiydi.
Kahvemin hazır olduğuna dair otomatın zili çaldığında kahvemi alarak balkona ilerledim.
Bir önceki sefer Seungmin'in oturduğu yere otururken kendimi gökyüzünü izlemekten alıkoyamadım.
Dediğim gibi, bizi gökyüzünde bağlayan bir şeyler vardı. Ya da ben kendi kendime gökyüzünün ikimiz arasında anlam kazanmasına izin vermiştim.
Seungmin'de merak uyandıran şeylerden biri de bu değil miydi?
Saatlerce orada gökyüzüne bakarak ağlaması benim için merak konusu olmasaydı belki de şimdi bulunduğumuz yerde olamazdık.
Kendi kendime gülümserken ardı ardına gelen bildirimin sesini işittim.
