Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bugün hafta sonu olduğu için okulum yoktu.
Aslında bebeğimi bu zamana kadar hiç hafta sonu görmemiştim.
Dün bunu kendi kendime düşünürken fark etmiştim.
Hafta sonu onu görmeden ne yapacağımı düşünürken belki parka gitmiştir umuduyla erkenden evden ayrıldım.
Parka yaklaşırken siyah kapüşonumun şapkasını başıma geçirdim.
Kimse tarafından fark edilmek istemiyordum.
Parka baktığımda göremediğim bedenle yüzüm asılmıştı. Yine de kendimi üzmeyerek saatin daha erken olduğunu, birkaç saate geleceğini tekrarlıyordum içimden.
Parka geçerken dün bebeğimin oturduğu salıncağa geçtim.
Cebimden sigaramı çıkarırken bir çocuğun bana baktığını fark ettim.
Sallanmak için kalkmamı bekliyor olmalıydı.
Anca beklersin.
Gözümü devirip bakışlarımı gökyüzüne çevirdim.
Her ne kadar saçma gelse de gökyüzünün bizi birbirimize bağladığını düşünmeye başlamıştım.
Bu biraz da olsa gökyüzünün değerini anlamamı sağlamıştı.
Etrafı kolaçan etmeme gerek kalmadan birkaç metre ileride gördüğüm çocuk ile duraksadım.
Öylece durmuş, birkaç saniye bana bakınmıştı.
Bu bizim ilk göz göze gelişimizdi.
Heyecandan ellerimin titrediğini fark ederken o hiçbir şey yapmamış, banka doğru ilerlemişti.
Sigara dumanı boğazımda düğümlenirken birden kalkıp gitmenin tuhaf kaçacağını düşündüğüm için kendimi hafifçe salıncakta sallamaya devam ettim.
Sallandığım yerden bebeğimi göremiyordum.
Onun oturduğu bank çok geride kalıyordu ve çoğu yeri kırık olduğu için parktan uzak bir yere, yeşilliklerin arasında görünmeyecek bir yere koymuşlardı.
Çok dikkatli bakılmadığında orada birinin olup olmadığını anlamak mümkün değildi.
Bebeğimi görmek için sabırsızlanırken az önceki çocuğa yer veriyormuş gibi yaparak salıncaktan kalktım.
Kalkarken arkamı kontrol amaçlı döndüğümde bana baktığını gördüm.
Bu sefer yanağını süsleyen gözyaşları yoktu.
Hiçbir duygu barındırmayan yüzüyle bana bakarken yutkundum.
Daha fazla bakışırsak niyetimin kötü olduğunu düşünmesinden korktuğumdan parktan hızlıca ayrıldım.
Birkaç dakika bile günümün geri kalanının mutlu geçmesine yetecekti.
