Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bugün pazardı.
Bebeğimin hafta sonu da parkta olduğunu dün anlamıştım ama aptallığım yüzünden onu izleyememiştim.
Bu sefer aynı hatayı yapmayacaktım.
Tüm gün orada olacağını düşündüğümden çantamı birkaç kitapla doldurdum. Sınavıma çalışmam gerekiyordu ama aklım ondaydı. Bu yüzden onu izlerken çalışacaktım.
Evden ayrılırken zaten yakın olan parka hızlıca varmış, herhangi bir arabanın arkasına geçmiştim.
Kaldırımda otururken parka baktım. Benden erken gelmişti.
Ve yine ağlıyordu.
Sanırım onu tanımaya başlamıştım.
Yanında başkası varken ağlamıyordu.
Sadece hayvanlar ve çocukların yanında ağlıyordu.
İnsanların ona acıyacağını düşünüyordu belki de.
Ya da başka bir şey. Onu anlayamıyordum.
Göz ucuyla bebeğime baktığımda onun da yanında kitaplarının olduğunu fark ettim.
Kitabını önüne çekip çalışmaya başladığında gülümsedim.
Bu karşılıklı ders çalıştığımız anlamına gelir miydi?
Her neyse, ben öyle sayacaktım.
Kendi kitabımı da önüme alırken çalışmaya başladım.
Arada bir minik bebeğime bakmayı ihmal etmiyordum.
Ondan sürekli bebeğim diye bahsetmek hoşuma gitmişti.
Ders çalışırken birden ağlamaya başlamasıyla kaşlarım çatıldı.
Yine ne olmuş olabilirdi ki?
Yanına gidip tesadüf eseri tanışmışız gibi bir izlenim versem ne olurdu?
Yapamazdım.
Elim ayağıma dolaşırdı benim.
Bu mesafeden bile fazlaca heyecanlanıyordum.
Bebeğimin yanında kendimi düşündüm. Bence yakışırdık.
