SELİN II

S-Bölüm 9

Ege

Filtre kahvenin kokusu kafenin içine yayılırken tabletimi kapatıyordum. Uyanalı bir saat olmuştu. Önümüzdeki süreci planlamaya çalışıyordum. Bugün birçok insanın hayatlarının dönüm noktası olacaktı. Üniversite sınavı benim ülkemde maalesef çok önemli bir yere sahipti. Gencecik yaşta, yarış atları gibi çalıştırılmaya ve kapasitelerinin fazlasını kullanmaya zorlanan tüm çocuklar bu süreçten geçmeye mahkumdu. Eleştirilecek çok şey vardı ama hayattaki varlığınızı sürdürmek ve kendiniz olmak istiyorsanız oyunu kuralına uygun oynamak zorundaydınız. Hele benim gibi bir yetiştirme yurdunda büyüdüyseniz... Ben şanslıydım çünkü ne yapacağıma çocuk yaşta karar vermiştim ve hazırlığımı ona göre yapmıştım. Hukuk Fakültesi, Burak ile beraber hayalini kurduğum bir yerdi. Sadece kendi haklarımıza sahip çıkmakla kalmayacak ihtiyacı olanları da koruyacaktık. Amacımız buydu. Ben bu amacı ve daha birçok planımı gerçekleştirebilmek için farklı yollara sapmış olsam da hala bendim. Neyi, neden yaptığımı onlara anlatacaktım ama şu sınav ve tercih işlerinin bitmesi gerekiyordu. Zaten en kısa zamanda anlatacağıma dair Şeker prensesime söz vermiştim. Ona verdiğim her sözü ne pahasına olursa olsun tutardım.

Bugün Kuzey'i sınava ben götürecektim. Giriş belgelerini ve okula nasıl gidileceğine dair haritayı çıkarmıştım. Başta ona çok ısınamamış olsam da zamanla, tabii yaşadıklarımızın da etkisi ile, onu kardeş gibi görmeye başladım. Gelecekte neler yapabileceğine dair bile planlar kurmaya başlamıştım. Tabii Kuzey'in henüz bu planlarımdan haberi yoktu, diğerlerinin olmadığı gibi!!! Kesinlikle kötü bir çocuk değildi, eksik ve sevgisiz büyümüştü. Nisa'ya yaptıklarına kızmaya hakkım yoktu çünkü bir benzerini ben de Ada'ya yaşatmıştım. Onu anlıyordum, nasıl hissettiğini ve neler düşündüğünü kestirebiliyordum. Dün geceden sonra, babasının onu evden kovması benim için kabul edilemez bir durumdu, Kuzey'e daha da yakınlaşmıştım. Zaten an itibari ile o da bizim gibi annesiz babasız sayılıyordu. Sizi kovan, arkasını dönen bir  insana bir daha güvenemezdiniz.

Saatin çalması ile sakince merdivenleri çıktım. Ada'nın yatağında bir bebek kadar masum uyuyordu demek isterdim ama hayatımda bu kadar deli yatan bir insan daha görmemiştim. Yastık ve pike ile bir savaşa girmiş gibiydi. Ada, bu çocuğu niye bu kadar sevdi diye düşünmeye başladım. Onu, hangi yönü ile etkilemişti acaba? Neyse... Uykusu ağır birine benziyordu o yüzden omzundan bayağı sarsarak seslenmeye başladım.

"Kuzey uyan haydi, kalk." Kıpırdanır gibi oldu ama gözlerini açmadı. "Hadi be sarı birader uğraştırma beni! Bak, daha kahvaltı yapacağız." Gözlerini kocaman açıp önce bana sonra etrafa bakındı. Hafifçe doğrulurken saçlarını karıştırıyordu. Kolay ayılacak gibi durmuyordu.

"Trafiğe takılmayalım diyorum." Yanında uzaklaşırken bana cevap verdi.

"Ben sınava girmeyi düşünmüyorum birader, zaten bu kafa ile benden bir yol olmaz!" Ciddi mi diye dönüp hayretle ona baktım. Anlamsız bir ifade ile suratıma bakıyordu. Ah be çocuk, asıl bu haldeyken, böyle hissederken vazgeçmemen gerekiyor. Kendime söz veriyorum, senin senden vazgeçmene izin vermeyeceğim.

"Üzgünüm sarı birader ama istesen de istemesen de o sınava gireceksin. Önce sen bir gir, sonucu görelim ona göre karar verirsin yol olur mu olmaz mı?" Şaşkın şaşkın bana bakıyordu. Çok hevesli olmasa da bacaklarını yataktan aşağı sarkıttı. Hareketlendiğinden emin olunca gönül rahatlığı ile merdivenlerden aşağı indim. Hazırladığım kahvaltı masasına kızarmış ekmek getirecektim. Çok oyalanmadan masaya gelmişti. Yeşil gözleri yorgun duruyordu.

"Ege bak, cidden bana bakıcılık falan yapmak zorunda değilsin.  Birbirimizi çok sevmiyoruz da..." Beni ikna etmeye çalışacaktı ama karnının açlığı ile sofraya attığı bakışı gördükten sonra ne derse desin onu dinlemezdim. Bulunduğu psikoloji sağlıklı kararlar vermesine elverişli değildi.