Hey, I Love You

Hoofdstuk 13

Julia's POV

Eindelijk is het zover! Jane en ik mogen naar huis. Ondanks haar vroeggeboorte doet ze het heel erg goed en heeft het ziekenhuis besloten dat we naar huis mochten.  Wel moeten we snel weer op controle komen om haar groei en ontwikkeling goed in de gaten te kunnen houden. Jane en Lévi zijn vandaag 5 dagen oud. Morgen wordt Lévi begraven, en we vonden het een fijn idee dat de kindjes nog even samen thuis geweest zijn. Lévi is na één dag in het ziekenhuis al naar huis gebracht door mijn ouders, we hebben een speciaal kamertje voor hem ingericht en daar ligt hij nu. 

Ik kijk naar Levi die Jane in de Maxi Cosi legt. Hij pakt haar goed in en tilt haar dan op. 'Kom schatje, we gaan.' Ik twijfel of hij het tegen mij of Jane heeft, maar het maakt ook niet veel uit want hij tilt de Maxi Cosi op en pakt mij bij mijn hand. Zo lopen we samen door de gangen van het ziekenhuis en nemen we afscheid van alle mensen die ons geholpen hebben.

De dagen daarna gaat alles in een waas aan mij voorbij. De begrafenis was heel mooi, maar toen ik thuis kwam werd ik ontzettend moe en heb ik een paar dagen alleen maar in bed gelegen. Ik heb Levi maar heel weinig gezien, Linde is nog steeds zo veel mogelijk bij haar opa en oma en gelukkig hebben we een paar dagen extra kraamzorg die mij helpt om voor Jane te zorgen.

Ook dat valt me zwaar.  Sowieso het feit dat ze alleen is en we haar broertje hebben moeten begraven. Maar dit is mijn eerste baby. Ik zorg voor Linde alsof ze  mijn eigen kind is maar dat is ze natuurlijk niet, ik heb nog nooit een baby gehad. In het ziekenhuis heb ik wel veel met kinderen en babies gewerkt, maar dat zijn niet je eigen kinderen.

Met Levi gaat het ook totaal niet goed denk ik. Ik kan hem totaal niet meer bereiken, we kunnen niet meer met elkaar praten en hij is hele dagen weg. Waar hij uithangt weet ik niet en op zijn werk hebben ze ook geen idee. Soms slaapt hij thuis, soms niet. Ik heb hem al 1000 keer proberen te bellen maar zonder resultaat. Ik ben bang dat het te zwaar voor hem is, miskramen, vrouw verliezen, opnieuw trouwen, weer een baby kwijtraken.... Hij hield zich groot, in het begin, maar het wordt hem nu te zwaar denk ik.

Levi's POV

Ik weet wel dat ik verkeerd bezig ben nu, maar ik kan het gewoon even niet opbrengen. Ik ben kapot, slaap bijna niet meer en zit bijna de hele dag in de kroeg. Ik krijg flashbacks naar toen Linde net geboren was en ik hetzelfde deed.

Ik zit in het café een biertje te drinken als er iemand binnen komt. Het is Julia van Rooij, de arts van ons kindje. Ik zeg tegen haar dat ze weg moet gaan. Ik wil het kindje niet. Ik ga er niet van kunnen houden, Lilian wilde zo graag kinderen maar het is haar niet gegund. Waarom mij dan wel? Ik verdien dit kind niet eens. 'Meneer Heetebrij, uw dochtertje heeft u echt nodig nu. Er moeten beslissingen genomen worden, en als u anderen die beslissingen laat nemen gaat u daar later spijt van krijgen. Komt u nu met mij mee? Dan gaan we samen naar haar toe.' Ik schud mijn hoofd. 'Ik wil dit kind niet. Lilian en ik wilden dit kind, samen. Ik kan het niet. Ik ga haar laten adopteren, ik kan er niet voor zorgen' Ze loopt nog iets dichter naar me toe. 'Nee, dat kun je niet doen Leef.' Ik kijk op. Het was niet Julia die dat zei. Julia zegt iets heel anders, het was Lilian. '... dan kun je er nog rustig over na denken.' Ik knik. 'Ik ga mee, Lilian wil het.'

Deze keer komt er al een paar dagen niemand. Julia heeft me wel gebeld, een paar keer. Ik heb niet opgenomen. En ook niet toen mn broers belden. De enige die ik gesproken heb is Julia's zus Esmé. Ze werd boos op me toen ik zei dat ik niet weet wanneer ik weer terug kom. En terecht. Ik heb met haar afgesproken dat zij Julia af en toe updates geeft over mij.

Vandaag is Jane 2 weken oud. Ongeveer anderhalve week geleden hebben we Lévi begraven. Ik drink een biertje in een café en bedenk ondertussen hoe Jane er inmiddels uit zou zien. Of ze al erg veranderd is. Gister of eergister is de steen op Lévi z'n grafje geplaatst. Ik zag het vanmorgen toen ik daar langsging. Hij is erg mooi, Julia heeft hem zelf ontworpen, en de stijl past goed bij het geboortekaartje dat we voor ze hadden uitgekozen. Terwijl ik aan die drie denk voel ik me verdrietig worden. Op dat moment gaat mijn telefoon. Het is Julia.