Hey, I Love You

Hoofdstuk 2

Levi's POV

'Nee Linde, daar mag je niet aankomen.' Ze draait zich naar me om en trekt een pruillip. De eerste traantjes zie ik al in haar oogjes. 'Je hoeft niet te huilen, maar je moet gewoon even met iets anders gaan spelen.' Ik pak haar handje vast en neem haar mee naar de gang. 'Ga je mee naar het parkje?' vraag ik haar. 'Parkje, parkje!' Ze komt weer helemaal tot leven. En pakt haar jasje van de kapstok. Linde is nu bijna drie en ze is zo'n knap kind. Ze kent voor haar leeftijd al een heleboel woordjes en haar motoriek is ook ontzettend goed, ondanks dat ze te vroeg is geboren.

Het eerste jaar van haar leventje stond ze onder streng toezicht van het kinderziekenhuis. Vlak na haar geboorte is er bij haar een hartafwijking geconstateerd en heeft ze meerdere operaties en behandelingen ondergaan. Gelukkig is ze goed hersteld en is ze er nu weer bijna helemaal bovenop.

Gedurende een jaar heeft dokter Julia ons goed begeleidt en dankzij haar kunnen Linde en ik optimaal van elkaar genieten. Morgen is het Lilians verjaardag, de tweede na haar overlijden. Ik mis haar enorm, en hoe ouder Linde wordt, hoe moeilijker het wordt om dat voor haar te verbergen. Ze is nu nog veel te jong om te begrijpen waar haar moeder is, ze begrijpt überhaupt nog niet dat zij geen moeder heeft en anderen wel.

We lopen samen door het parkje in het dorp waar wij wonen. Aan het einde van het pad is de afslag naar de begraafplaats waar Lilian begraven ligt. Ik heb een bosje bloemen mee die ik daar wil omruilen met het bosje van vier dagen geleden. 'Papa, waar gaan we naar toe?' Linde trekt me met haar zachte stemmetje uit mijn gedachten. Ze gaat eigenlijk nooit mee naar het graf. Ze gaat drie dagen in de week spelen bij Bodhi en Luna, Loïs' kinderen, omdat ik dan moet werken. Ik vind het belangrijk dat Linde gewoon zoveel mogelijk bij mij is, maar er moet ook gewoon geld verdient worden natuurlijk. Gelukkig heeft Loïs ons vanaf het begin super goed geholpen, en nu dus nog steeds. Zonder Loïs zou ik niet weten wat ik zou moeten.

Eenmaal bij de begraafplaats aangekomen zie ik iemand anders bij Lilians graf staan. Als we wat dichterbij komen zie ik wie het is. 'Hey Julia.' Julia, Lindes kinderarts, is in de loop van de tijd een goede vriendin van mij geworden. 'Hey, jij ook hier?' Ik knik en ik geef haar een knuffel. 'Ja, morgen is ze jarig dus ik breng even een nieuw bloemetje.' Met dat ik het zeg voel ik een traan over mijn wang rollen. Julia ziet het en neemt Linde mee naar een bankje een stukje verderop. 'Lil, morgen ben je jarig. Ik mis je zo, zo erg. Soms besef ik het gewoon niet. Dan zit ik op de bank en dan lijkt het alsof je elk moment binnen kan lopen. Dan zie ik hoe je naar me toe loopt, me een kus geeft en daarna naar boven om eventjes bij Linde te kijken. Dan kom je weer beneden... en daar houdt het op. Lieve Lilian, ik had je zo graag langer bij me gehad. Nog zo veel verjaardagen met je willen vieren.' 'Papa, papa huilen?' Ik neem haar in mijn armen en knik. 'Ja, papa's moeten soms ook huilen.' 'Oh, rom dan?' Ik ben er nog niet klaar voor om die vraag te beantwoorden. Nog meer tranen verlaten mijn ogen en vallen naar beneden. 'Papa mist jouw mama, Linde.' hoor ik de stem van Julia zeggen. 'Oh, ik ook.' Wat? Weet ze überhaupt wat dat betekend? Waarschijnlijk niet. Ik kijk naar Linde en zie haar de bloemen op het graf bestuderen. Ik kijk weer op en zie Julia naar mij kijken. Ze slaat haar ogen neer, maar ik heb het al gezien. Ik pak haar hand en kijk haar aan. 'Loop je met ons mee terug?' vraag ik haar. Ze knikt verlegen en ik laat haar hand los. Ik draai me om naar Linde. 'Lin, kom je? We gaan even wat drinken.' Ze knikt en trekt een sprintje naar ons toe. Ze pakt mijn hand vast en met z'n drieën lopen we terug het parkje in.

We zitten bij het tentje in het park samen wat te drinken, Julia en ik. Linde zit in het binnenspeeltuintje dat er bij zit. 'Dus, hoe gaat het nu met jullie?' begint Julia. 'Wel goed, ik ga sinds een paar weken drie keer in de week naar kantoor, dan is Linde bij Loïs en Nathan. De andere dagen probeer ik thuis te werken en Linde ook zo veel mogelijk aandacht te geven.' Ik vertel met trots over mijn werk en over Linde.

Toen Lilian stierf bleef ik alleen achter, met Linde. Ik dacht dat ik nooit van haar zou kunnen houden. Zij is geboren op de dag dat mijn leven volledig instortte. Ik dacht dat ik er alleen voor stond, en zag alle hulp die me aangeboden werd niet. Ik had er geen oog voor. Ik ben drie weken lang niet bij Linde geweest terwijl ze me zo hard nodig had. Drie weken lang heb ik niks van me laten horen. Het is Julia geweest die me wakker heeft geschud.

Ik zit in het café een biertje te drinken als er iemand binnen komt. Het is Julia van Rooij, de arts van ons kindje. Ik zeg tegen haar dat ze weg moet gaan. Ik wil het kindje niet. Ik ga er niet van kunnen houden, Lilian wilde zo graag kinderen maar het is haar niet gegund. Waarom mij dan wel? Ik verdien dit kind niet eens. 'Meneer Heetebrij, uw dochtertje heeft u echt nodig nu. Er moeten beslissingen genomen worden, en als u anderen die beslissingen laat nemen gaat u daar later spijt van krijgen. Komt u nu met mij mee? Dan gaan we samen naar haar toe.' Ik schud mijn hoofd. 'Ik wil dit kind niet. Lilian en ik wilden dit kind, samen. Ik kan het niet. Ik ga haar laten adopteren, ik kan er niet voor zorgen' Ze loopt nog iets dichter naar me toe. 'Nee, dat kun je niet doen Leef.' Ik kijk op. Het was niet Julia die dat zei. Julia zegt iets heel anders, het was Lilian. '... dan kun je er nog rustig over na denken.' Ik knik. 'Ik ga mee, Lilian wil het.'

**

'Levi, wakker worden, je dochtertje is terug van de OK. Ze heeft het heel erg goed gedaan.' Ik kijk opzij en zie het kindje liggen, ons kindje, mijn dochtertje. Allemaal draadjes gaan er vanaf de couveuse naar haar kleine lijfje. Als ik weer op kijk, kijk ik recht in de ogen van Julia. 'Het is heel goed gegaan, de operatie. Ze zal een paar dagen nodig hebben om te herstellen, maar daarna zal ze zich zoveel beter voelen.' zegt ze. Ik glimlach dankbaar. 'Dankjewel.' fluister ik.

Wanneer we weer thuis zijn breng ik eerst Linde naar bed. 'Welterusten, lieverdje.' Ik geef haar nog een blaaskusje en dan sluit ik de deur achter me. Ik loop naar beneden en schenk een kopje koffie in voor Julia en voor mezelf. We zitten gezellig te praten, als ik een poosje later een harde bonk van boven hoor. Ik spring op van de bank en ren naar boven waar ik Linde huilend naast haar bedje zie zitten. 'Hey, wat was dat nou meisie? Heb je je pijn gedaan?' Ze knikt en veegt een traan weg. Ik hoor Julia boven komen en zie Linde lachend naar haar kijken. Ze kijkt even naar Linde, gelukkig valt het mee. Ze zal meer geschrokken zijn. Als Julia alvast naar beneden loopt en ik Linde nog even een knuffel geef fluistert ze in mijn oor: 'Pap, vind jij Julia lief? Ik wel...' Ik smelt bij het horen van deze woorden. 'Ja, natuurlijk vind ik Julia lief, ze heeft mij heel erg goed geholpen. Ik ben blij dat jij haar ook lief vind, Lin.' Ik druk nog een kusje op haat haren en loop dan terug naar beneden. Ik ga naast Julia op de bank zitten. 'Ze vindt je lief, dat zei ze net.' Ze glimlacht. 'Wat een schat, ik vind haar ook lief, en... en jou ook.' Ik kijk op, recht in haar diepblauwe ogen. Mijn hand vindt de hare en pakt hem vast. We buigen steeds verder naar elkaar toe, tot onze lippen elkaar raken.