Hey, I Love You

Hoofdstuk 12

Julia's POV

Langzaam komt het besef en langzaam kunnen wij het steeds beter verwerken. Ons jongetje is er niet meer. Maar gelukkig is er een meisje. Twee kleine trappelende voetjes in mijn buik. We zijn inmiddels vier weken verder. Alle onderzoeken zijn geweest en wij hebben een goed beeld van wat er ons te wachten staat. Linde vatte het allemaal heel goed op. Ze keek even wat beteuterd maar al gauw was daar weer haar vrolijke glimlach en vertelde ze vol enthousiasme aan iedereen dat ze een zusje kreeg. Het was niet makkelijk om het nieuws aan de familie te vertellen. We kregen veel steun van ze waar we wel erg blij mee waren. Inmiddels hebben we ook twee namen bedacht voor de kleine spruiten die we nog wel even voor ons moeten houden.

'Juul.' Levi haalt me uit mijn gedachten. 'Ga je mee naar de speeltuin in het bos?' Ik knik. 'Ja, lopen jullie anders maar alvast. Ik kom er zo aan.'

Als ik door de gang loop kijk ik even in de spiegel. Ik blijf staan en leg mijn beide handen rond mijn buik. Hij begint nu echt vorm te krijgen. Het blijft raar en confronterend om te bedenken dat er in mijn buik twee kindjes zitten, waarvan we er maar eentje gaan leren kennen. Ik zal straks gaan bevallen van twee kindjes maar eentje zal aan mijn borst drinken en bij ons thuis opgroeien.

Het heeft eventjes geduurd maar ik ben weer trots op mijn lichaam, trots op mijn buik. Eerst was ik boos, boos en verdrietig. Vooral ook omdat ik Levi teleur moest stellen. Maar nu ik heb gezien hoe het proces ondanks alles gewoon doorgaat, ben ik enorm trots. Mijn lichaam kan dit gewoon. Ik kan dit gewoon. En we gaan het doen. Het gaat moeilijk zijn, maar het gaat ons sowieso lukken. Ik heb er alle vertrouwen in.

Ik loop naar buiten en steek mijn handen in mijn zakken. Het wordt echt al koud. Een heel stuk voor mij lopen Linde en Levi al spelend richting de speeltuin. Na een poosje heb ik ze ingehaald en speel ik met ze mee. Als we in de speeltuin zijn laat ik me op een bankje zakken. Wat kan ik hier van genieten. Gewoon, wandelingetje, spelend kind, blije husband.

Levi komt naast me zitten en slaat zijn arm om me heen. Zo zitten we een tijdje zonder iets te zeggen. Het is ook niet nodig, wij begrijpen elkaar zo wel. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder. 'Wat wil je vanavond eten?' vraag ik na een tijdje. Hij haalt zijn schouders op. 'Kies jij maar wat.' Ik knik. 'Oké, dan wordt het denk ik lasagne ofzo.'

Toen we erachter kwamen dat ons jongetje niet meer leeft ben ik meteen gestopt met werken. Sowieso was het de eerste dagen emotioneel te zwaar, maar ook lichamelijk ben ik nu niet in staat te werken. Ik hoop dat ik na de bevalling mijn werk wel weer kan oppakken maar voor nu is het wel even goed zo. Ik heb nu bijvoorbeeld alle tijd voor hobby's waar ik eerder gewoon nooit aan toe kwam, zoals koken. 

Ik kook heel graag, maar ik stak er nooit echt veel tijd in. Daarom kookte Levi meestal voor ons, maar omdat ik nu meer tijd heb vind ik het ook super leuk om te doen. Ik sta op van het bankje. 'Lopen jullie mee naar de winkel? Dan haal ik nog even wat boodschappen en begin ik daarna met koken.' Hij knikt. 'Is goed.' Daarna loopt hij naar Linde toe. Ik zie hem tegen haar praten en zie haar tegenstribbelen. Ik lach. Linde maakt het echt niet altijd makkelijk voor ons, maar Levi weet het altijd super goed aan te pakken. 

Na het eten leggen we samen Linde in bed. Als zij eenmaal ligt lopen we weer naar beneden en ploffen we neer op de bank. Levi gaat vlak naast me zitten en slaat zijn arm om mij heen. 'Filmpje kijken, lief?' Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder. 'Is goed.' knik ik. Hij zoekt een film op en zet die aan. 

Levi's POV

Julia en ik zitten samen op de bank. Ze ademt rustig en regelmatig dus ik denk dat ze in slaap gevallen is. Ik durf me niet te bewegen en ik maak ook zo min mogelijk geluid. Het is goed dat ze even slaapt. Ze zegt het niet tegen mij, maar ik heb ook wel in de gaten dat ze slecht slaapt de laatste tijd. Als ze 's avonds alleen is gaat ze liggen piekeren over alles wat er gebeurd is. Het valt haar zwaar. Het verlies. Ik snap het wel, maar ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen om het minder zwaar te maken. Ik heb het er zelf ook wel moeilijk mee. Met Lilian is dit zo vaak gebeurd. Wij zijn zo vaak een kindje verloren. Ik zal niet zeggen dat het daardoor voor mij makkelijker is nu, maar misschien weet ik het makkelijker een plekje te geven. Ik probeer me in elk geval zo sterk mogelijk te houden in de hoop dat ik het zo voor Julia iets makkelijker maak. Ik blijf nog een tijdje zo zitten met Julia in mijn armen tot ik besluit om haar naar bed te gaan brengen.