Hey, I Love You

Hoofdstuk 5

Levi's POV

Ik zit op een stoel naast het veel te grote ziekenhuisbed. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar mijn poppetje. Inmiddels ligt ze hier al drie dagen, en is nog niet wakker geworden. Ze heeft al drie  hele dagen geslapen. Julia zegt dat dat erbij hoort, dat ze zo eerder beter wordt. Maar tot nu toe heeft de behandeling nog niks gedaan. Alleen de koorts is iets gedaald, maar is nog steeds te hoog. Verder is de situatie nog niet veranderd en dat maakt me bang. Er gaan honderden vragen door mijn hoofd. Wat als de behandeling niet gaat aanslaan? Wat als ze nooit meer wakker wordt? Gaan we ooit nog samen spelen? Gaat ze ooit nog 'papa' tegen me zeggen?

'Hai.' Ik kijk op en zie Julia staan. 'Hoe gaat het met haar?' vraagt ze me. Ik veeg mijn tranen weg en zucht. 'Perfect, dat zie je toch?' Ze kijkt weg en meteen heb ik spijt van wat ik gezegd heb. 'Sorry, jij kunt er ook niks aan doen.' Ik loop naar haar toe en neem haar in mijn armen. 'Sorry.' fluister ik nogmaals. 'Ik ben gewoon bang, Juul. Zo bang.' Ze kijkt me aan en drukt haar lippen kort op de mijne. 'Ik begrijp het wel.' zegt ze dan. 'Ik ben ook bang.' Ik kijk haar verbaasd aan. 'Ja, kijk Levi, hoe langer het duurt voordat ze wakker is, hoe groter de kans op blijvende schade. Aan haar longen, maar misschien zelfs wel aan haar hart. Het spijt me. Ik wilde het niet aan je vertellen, ik dacht dat ze al snel wakker zou worden, maar...' ze maakt haar zin niet af. Ik loop naar Linde toe en pak haar handje. 'Ze gaat wakker worden.' fluister ik, dan kijk ik naar Julia. 'Toch?' Ze knippert met haar ogen en probeert haar tranen tegen te houden. 'Ik weet het gewoon niet, Levi. Sorry.' zegt ze met een schorre stem. Ik laat Lindes handje weer los en loop opnieuw naar Julia. 'Je moet haar beter maken, Julia. Ik hou van haar, ze is mijn kind.' De tranen lopen inmiddels over haar wangen. 'Ik weet het, ik doe mijn best!' zegt ze nu hard. 'Ik hou ook van haar, en van jou. Ik ga er alles aan doen om haar er boven op te krijgen.' Met die woorden loopt ze de kamer uit.  

**

Een paar dagen heb ik Julia niet gezien. Ze was ziek, zei Merith. Ik heb haar geprobeerd te bellen maar ze neemt niet op. Ik voel me schuldig, ik moet naar haar toe. Ik durf Linde niet alleen te laten. Ze is gisteren na 8 dagen slapen eindelijk wakker geworden, maar ze is nog heel zwak. Elke bacterie en elk virus wat haar kamer binnenkomt kan haar fataal worden. Daarom mag er nu niemand meer bij haar. Alleen de artsen en ik. De artsen lopen in en uit om onderzoekjes te doen. De longontsteking is nu goed aan het genezen. De koorts is bijna helemaal weg, alleen ligt ze nog wel aan de zuurstof. Ze kunnen nu gaan testen of de ontsteking schade heeft achtergelaten. Mijn telefoon licht op. Ik heb een berichtje van Julia, zie ik. Ik besluit haar even te bellen.

 'Hey Juul, met mij.' 

'Hee, hoe is het bij jullie?' 

'Wel goed, ze is wakker geworden.'

'Echt? Oh wat goed zeg. Ik ben zo blij voor je.' zegt ze blij. 

'Ben je nog ziek?' vraag ik.

'Ziek? Waar heb je het over?' ze klinkt verbaasd

'Merith vertelde me dat je ziek bent.' 

'Ik ben niet ziek.'

'Kom je naar het ziekenhuis?' Ik wil haar zo graag weer zien.

'Is dat wel verstandig?'

'Waarom zou dat niet verstandig zijn?' Het maakt me niet uit ik wil haar gewoon zien, nu.

'Laat maar, ik kom er nu aan.' zegt ze, en ik glimlach. Ze komt er aan.