Hey, I Love You

Hoofdstuk 3

Levi's POV

Ik draai me om in bed en zie dat het half twee is. Ik zucht. Ik lig al ruim een uur te draaien, en ik kan maar niet in slaap komen. Julia ligt beneden in de logeerkamer. De hele avond hebben we gezellig met elkaar gepraat, totdat het te laat was om haar alleen naar huis te laten gaan. Ik kon haar ook niet thuisbrengen en Linde hier alleen laten. Daarom besloten we dat ze maar hier moest blijven slapen.

'Ik vond het erg gezellig met je, Levi. Maar ik moet echt gaan.' Ze staat op. 'Nee.' zeg ik. 'Nee, ik kan je zo laat niet alleen over straat laten gaan. Ik denk...' ik twijfel, kan dit wel? 'Wat?' ze kijkt me vragend aan. 'Ik denk dat je hier moet blijven slapen. In... in de logeerkamer natuurlijk. Ze schudt haar hoofd. 'Nee joh. Dat hoeft toch helemaal niet. Als ik hier blijf wordt het voor Linde ook alleen maar verwarrend. Nee hoor ik ga gewoon naar huis, ik red me wel.' Ze loopt naar de gang en pakt haar jas. 'Nee, Juul. Ik meen het. Ik ga je niet laten gaan. Je kunt na twaalven echt niet alleen over straat. Linde zal het alleen maar gezellig vinden als je er morgen nog bent. En... ik ook.' Ik kijk weg. Ik hoor dat ze weer dichter naar me toeloopt, en dan voel ik haar lippen weer op de mijne. 'Goed dan, één nachtje maar.' Ik glimlach klein, maar mijn hart gaat als een razende tekeer. 'Ik zal je de kamer en de badkamer die erbij hoort even laten zien.' Ik loop voor haar uit, de hal in. 'Zit ik je dan niet in de weg?' vraagt ze nog. 'Nee, tuurlijk niet. Ik slaap boven in onze slaapkamer naast Linde en daarnaast heb ik mijn eigen badkamer.' Onze kamer. De kamer die Lilian helemaal zelf gestyled heeft naar haar eigen wens. 'Gaat verder alles lukken?' Ze knikt. 'Ja hoor, ik denk het wel. Dank je.' Ze geeft me een kus en verdwijnt dan de logeerkamer in. Ik loop naar boven neem een snelle douche en duik dan mijn bed in.

Ik stap uit bed en loop naar beneden. In de keuken schenk ik een glas wijn voor mezelf in. Ik plof neer op de bank en open mijn telefoon. Ik ga naar mijn galerij en scrol terug naar de foto's van drie jaar geleden toen Lilian en ik er achter kwamen dat ze zwanger was. De test, eerste echo, later ook het geslacht. De foto's waarop ze zo trots en onbezorgd kijkt. Ik voel een eenzame traan over mijn wang lopen. Niet alweer. Ik zou toch echt denken dat die een keer op zouden kunnen zijn. In dat geval zou ik nu nooit van mijn leven meer kunnen huilen. Maar helaas. Op één of andere manier raken die tranen nooit op. Ik kijk naar een foto van Lilian waarop ze recht in de camera kijkt. Ze was zo mooi. Heb ik dat wel vaak genoeg tegen haar gezegd? Waarom moest ze zo vroeg al gaan? Ik hou zo veel van haar. 'Hey Lil, kun je me horen?' mompel ik, terwijl ik naar de foto blijf kijken. Ze zegt niks terug, natuurlijk niet. 'Lil ik was vandaag met Linde bij jou, en ik huilde. Om jou. Ik huil bijna elke dag om je weet je dat? Bijna elke dag. Linde vroeg waarom. Ik kan het niet. Ik kan het niet aan haar vertellen. Ze lijkt op je. Ze is een exacte kopie van jou. Ze heeft jouw diepblauwe ogen, blonde haren, spitse neusje, maar vooral jouw verblindend mooie glimlach.' Ik lach. 'Die glimlach, ik kan er naar blijven kijken. Ik heb foto's van haar. Elke dag maak ik foto's. Dan kun je die zien als we elkaar ooit eens weer terug zien.' Dat is onzin natuurlijk. Áls we elkaar al weer een keer zien, zal dat in de hemel zijn. Daar kun je elkaar geen foto's laten zien. Maar ergens troost het me wel. Ik ben compleet gestoord. 'Lilian, nog één ding, ik denk dat ik verliefd geworden ben op iemand. Ik heb haar ontmoet in het ziekenhuis op de dag dat jij stierf. Ze was Lindes arts. En Lil, zij heeft mij gered. Ze is er zo veel voor me geweest in moeilijke tijden. Ze is in korte tijd zo dierbaar voor me geworden. Toen Linde ontslagen werd uit het ziekenhuis, verwaterde ons contact. Maar ze bleef in mijn gedachten. Een paar maanden geleden heb ik haar weer ontmoet toen Linde een keelontsteking had, weet je nog? Ik zag haar en meteen kwam dat gevoel weer terug. Ze heet Julia en is bloedmooi, niet zo mooi als jij natuurlijk maar, ik denk dat ik van haar hou.' 'Hey, wat ben je aan het doen?' Ik kijk om en zie Julia in de deuropening staan. Shit. 'Hey Juul, ehm hoelang sta je hier al? Wat heb je allemaal gehoord?' vraag ik paniekerig. Ze lacht. 'Rustig maar, ik loop net binnen. "Ik denk dat ik van haar houd." Dat is het eerste wat ik hoorde. Met wie was je aan het praten?' Ik zucht. 'Met Lilian. Ik weet niet of ze het hoort maar voor het geval dat. Ik denk dat ik van iemand anders ben gaan houden dan van haar en van Linde.' Ik wacht even en kijk zenuwachtig weer naar Lilians foto. 'Oh maar dat is toch juist goed? Ik ben trots op je.' Ik hoor de telleurstelling in haar stem. 'Wil je niet weten van wie dan?' Ze schudt haar hoofd en komt naast me op de bank zitten. Ze legt haar hand op mijn been en neemt een slokje van haar glas water. 'Nee niet echt. Dat zijn jouw zaken, niet de mijne. Alleen die van jou. Oh ja en van Lilian dan.' Ze plukt een beetje aan haar nagels terwijl ze het zegt. 'Nou,' begin ik, 'misschien heb je wel gelijk. Maar misschien heb je er toch meer mee te maken dan je zelf denkt.' Ze kijkt me aan. Ik knik. 'Ik hou van jou, Julia. Al vanaf dat je Linde verzorde in het ziekenhuis. En als je niet geïnteresseerd bent in mij dan begrijp ik dat volledig maar-' Voordat ik mijn zin kan afmaken stopt ze me door haar lippen op de mijne te drukken.