Hey, I Love You

Hoofdstuk 4

Er is iets met Linde.....

Julia's POV

Ik hoor de paniek en het verdriet in zijn stem. 'Rustig Levi, ik stap nu in de auto. Ik ben er over tien minuten.' Ik stop mijn telefoon in mijn jaszak en stap in de auto. Veel harder dan mag rijd ik door de straten op weg naar Levi's huis. Onderweg bedenk ik wat er zou kunnen zijn. Stom dat ik daar niet naar gevraagd heb. Dan had ik me kunnen voorbereiden.

Na een ritje van iets minder dan tien minuten kom ik aan bij Levi's huis. De deur staat al open dus ik kan zo naar binnen lopen. Ik pak mijn dokterstas van de achterbank en loop naar binnen. 'Levi ik ben er!' roep ik in de gang. 'Joe!' klinkt het van boven. Ik loop snel de trap op en ga op Lindes gehuil af. 'Hey, ik ben er. Wat is er aan de hand?' ik loop op Levi af. 'Hey, fijn dat je er bent. Ze heeft bijna 41 graden koorts, en ze huilt alleen maar. Ik heb geen idee wat er aan de hand is, maar ze is niet in orde.' Ik schud mijn hoofd en kniel neer bij het bedje van Linde. 'Hey meissie, wat is er met je?' Heel even houdt ze op met huilen. Ze kijkt me aan en trekt daarna weer een pruillip. Ze kijkt langs me heen naar haar vader en barst dan weer in huilen uit. 'Shh, stil maar Linde. Stil maar. Heb je ergens pijn?' Ze knikt. En legt haar handjes op haar borst. Ik luister even naar haar longen en kijk dan naar Levi. 'Dit is niet goed Leef. Ze moet onmiddelijk naar het ziekenhuis.' Ik loop langs hem heen en pak mijn telefoon. 'Hallo, u spreekt met Julia van Rooij, ik kom nu naar het ziekenhuis toe met een driejarig meisje. Ze heeft iets met haar longen. Ik ben niet helemaal zeker maar ze krijgt volgens mij zo'n 50% minder zuurstof dan normaal.' Na het telefoontje loop ik terug naar Linde en Levi. 'Ja, we kunnen meteen komen. Heb je iets van een dekentje waar we haar in kunnen meenemen?' Hij knikt en rent de zoldertrap op en komt terug met een schattig dekentje. Ik til Linde op en laat Levi het dekentje om haar heen wikkelen voor hij haar van me overneemt. 'We gaan met mijn auto. Kom, we moeten opschieten.' Hij rent achter mij aan naar beneden en loopt dan voor mij uit naar mijn auto. Ik trek de voordeur dicht en loop dan ook naar mijn auto, waar Levi samen met Linde achterin is gaan zitten.

Als we in het ziekenhuis aangekomen zijn lopen we meteen naar de goede afdeling. Bij de receptie regelen we een kamer voor Linde en een arts.

Ik wijs Levi de kamer en loop dan zelf door naar de artsenkamer om mijn eigen doktersjas op te halen. 'Hey, Merith. Kun jij met mij mee komen? Ik heb in kamer 3 een meisje liggen, ze heeft iets aan haar longen. Wil jij haar voor je rekening nemen? Het liefst behandel ik haar zelf, maar ik ben persoonlijk betrokken.' Ze knikt. 'Tuurlijk. Is er haast bij?' Nu knik ik. 'Ja, volgens mij krijgt ze bijna geen lucht meer.' Dat is voor Merith het teken om voor me uit te rennen richting kamer 3. 'Waarom heb je haar niet naar de eerste hulp gestuurd?' vraagt ze me. 'Ze kunnen haar daar niet goed genoeg helpen, ze moet de allerbeste zorg krijgen die er is. Ze heeft een zwak hartje.' verklaar ik. Als we bij de kamer zijn aangekomen sluit Merith haar eerst aan op zuurstof. Dan doet ze de gebruikelijke testjes en stelt ze de bekende vragen. Als laatst neemt ze wat bloed af. 'Ik laat het lab er naar kijken met hoogst mogelijke urgentie.' Ik knik. 'Dank je Merith.' Ze loopt de kamer uit. Ik kijk naar Levi. Hij probeert zich groot te houden, maar ik zie de tranen in zijn ogen. Ik kijk naar Linde, ze slaapt. Waarschijnlijk komt dat door de pijnstilling die ze gekregen heeft. Dan loop ik naar Levi. Ik leg mijn hand op zijn schouder. 'Het komt goed met haar, echt.' zeg ik hem. 'Ik ga haar kwijtraken.' fluistert hij. 'Ik ga haar ook verliezen.' De tranen lopen nu over zijn wangen. 'Nee, nee! Zeg dat soort dingen toch niet. Het gaat goed komen. Ik heb de allerbeste kinderarts geregeld, ikzelf observeer haar. Ze is in de allerbeste handen, Levi.' Hij schudt zijn hoofd. 'Bij Lilian zeiden ze precies hetzelfde.' Hij krimpt in elkaar. Ik sla mijn armen om hem heen en hou hem vast. 'Het komt goed.' fluister ik. Ik plaats een kus in zijn haren. 'Kijk naar de monitor, ze kalmeert enorm door de extra zuurstof en de medicatie. En ja, ze ziet er ziek uit, is waarschijnlijk ook ziek. Maar het gaat goed komen. Ik beloof het.' Hij kijkt op en ik laat mijn lippen kort de zijne raken. Dan sta ik op. 'Koffie?' vraag ik hem.