Hey, I Love You

Hoofdstuk 9

Levi's POV

Vandaag is het Linde haar verjaardag. Ze wordt al 4! Ze leeft al een paar weken naar haar verjaardag toe. Ik niet. Hoe ouder ze wordt hoe meer ik tegen haar verjaardag op zie. Haar geboortedag is natuurlijk Lilians sterfdag. En ik heb het daar na vier jaar nog altijd moeilijk mee. Dat ze vier wordt betekent ook dat ze naar school mag. Vanaf morgen gaat ze elke dag naar school. Ze heeft er zo'n zin in. Ze is deze week al een paar keer wezen kijken en eerst vond ze het een beetje eng. Maar toen ze zag dat Luna ook in de zelfde klas zat, wilde ze niet meer mee naar huis. Terwijl ik in de keuken een paar glazen volschenk met drinken, komt ze naar me toe gelopen. 'Papa, ik heb een pop van opa en oma Heetebrij gekregen.' Ik zet de fles frisdrank weg en draai me om. 'Wauw meissie! Super mooi. Heeft mama het al gezien?' Ze schudt haar hoofd. 'Nee, ik kan mama niet vinden.' Sinds een paar weken zijn we Julia 'mama' gaan noemen. Het was wel even wennen, maar het begint steeds normaler te worden. 'Als jij oma even vraagt om het drinken uit te delen, dan ga ik mama wel even zoeken.' Ik loop naar de gang. 'Julia?' roep ik. Geen reactie. Ik loop naar boven, ze is niet in onze slaapkamer, niet in de badkamer, niet in Linde's kamer en niet op zolder. Als ik even stil ben hoor ik zacht gesnik vanuit de oude babykamer. Ik loop er heen en zie Julia tegen het wiegje aangeleund. 'Hey, Juul. Wat is er met je?' vraag ik bezorgd. Aan haar betraande gezicht te zien is ze al een poosje aan het huilen. Ze schudt haar hoofd. Ik ga naast haar zitten en pak haar hand vast. 'Wat is er meisje?' Ze zucht. 'Ik wil gewoon eventjes alleen zijn.' zegt ze. En weer stromen de tranen over haar wangen. Ik sla mijn arm om haar heen en trek haar tegen me aan. 'Ik laat je niet alleen zo. Je weet toch dat je me alles kunt vertellen?' Ze knikt. 'Maar niet dit. Dit is... ik weet niet eens wat het is.' Ik druk kusjes op haar haren, en knijp zachtjes in haar hand. 'Je kunt me alles vertellen, Juul, alles!' Ze gaat weer wat rechter op zitten en kijkt me recht in mijn ogen aan. 'Ik... ik denk dat...' ze stopt even, haalt adem en gaat dan weer verder. '... ik denk dat ik zwanger ben Levi.' Wat? Het voelt als of ik een klap in mijn gezicht krijg. Tuurlijk wil ik nog broertjes of zusjes voor Linde, samen met Julia. Maar nu al? We gaan over twee weken trouwen. We zeiden tegen onze ouders dat het samenwonen oké was. Dat er niks zou gebeuren. Natuurlijk is dit niet gelukt, en sliepen we al na vier of vijf weken in het zelfde bed. Maar dit had ik niet zien aankomen. 'Kun je alsjeblieft iets zeggen nu?' vraagt ze met een trillende stem. 'Ja... sorry. Ik ben een beetje in shock.' Ik kan niet eens goed uitleggen waarom, want ik wilde toch graag nog meer kinderen? 'Juul, onder andere omstandigheden zou ik enorm blij geweest zijn maar-' Ze onderbreekt me. 'Ik snap het ik voel hetzelfde. Maar kunnen we doen alsof dit niet gebeurd is? We kunnen het toch over een paar weken pas vertellen? Na de bruiloft.' Ik knik. 'Natuurlijk schatje. Het komt goed, echt waar.' Ik geef haar een knuffel. 'Dit is toch wat we wilden?' Ze lacht door haar tranen heen. 'We worden gewoon papa en mama.' Ik kus haar op haar lippen. 'Je gaat het fantastisch goed doen. Het enige wat we nu nog moeten doen is het geheim houden tot na de bruiloft. Kom we gaan weer naar beneden voordat ze ons gaan missen.' Ik help haar overeind en loop voor haar uit naar beneden.

Over vijf dagen is het zo ver: onze trouwdag. We kunnen haast niet meer wachten, maar we zullen wel moeten. Vandaag is het een spannende dag, want we gaan voor het eerst ons kindje zien tijdens de echo. 'Julia ben je klaar?' We moeten echt wel zo gaan want we willen Linde nog afzetten bij Loïs. 'Ik kom er aan!' roept ze terug van boven. 'Kom Linde wij gaan vast naar de auto. Mama komt er zo aan.' Ik zet haar in haar stoeltje en maak haar gordel vast. Zelf ga ik voor in zitten en start de auto alvast. Door de spiegel zie ik Julia aankomen en niet veel later stapt ze in. 'We kunnen gaan.' Ik schakel en rijd weg.

Bij de verloskundige moeten we eerst nog een poosje wachten. Als we aan de beurt zijn stelt de vrouw eerst een paar gebruikelijke vragen. Ergens doet het me pijn hier weer te zijn. Dezelfde vragen te horen als die ze zo vaak aan Lilian gesteld hebben. Zo vaak zijn we hier teleurgesteld vandaan gegaan. Deze plek is voor mij een plek van spanning en verdriet. Aan de andere kant maakt het me blij hier te zijn. Julia en ik hebben het maar één of twee keer gedaan, en meteen is het raak. Dat is voor mij een teken dat het goed is, dat het goed gaat komen deze keer. Ik wil niet meer terug denken aan alle negatieve ervaringen die ik hier heb opgedaan. Ik ben opnieuw begonnen, met Julia, en daar wil ik nu van gaan genieten. 'Dan mag u nu even gaan liggen, dan kunnen we het kleintje eens gaan bekijken.' Julia en ik staan op en ik help haar op de onderzoekstafel. Ik pak haar hand vast en knijp er zachtjes in. 'Dit kan even koud aanvoelen.' zegt de vrouw, terwijl ze een soort gel op Julia's buik spuit. Daarna zet ze het echo apparaat er op. 'Kijk hier zien we jullie baby, maar wacht eens. Ik zie-' Ik schrik, niet alweer. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik een beetje in paniek. 'Niks om je zorgen over te maken, het zijn er twee. Jullie krijgen een tweeling, gefeliciteerd!' Wat? Twee? Ik kijk Julia aan. Ze heeft tranen in haar ogen. Ik druk een kus op haar hand. 'Een tweeling...' fluistert ze. 'We krijgen er gewoon twee.' zeg ik tegen haar, en kijk haar lachend aan. 'Als ik ze zo bekijk, schat ik dat je al zo'n 8 tot 10 weken zwanger bent.' '8 weken?' herhaalt Julia de vrouw. 'Huh maar dat kan helemaal niet, ik werd gewoon nog ongesteld en had nergens last van. Tot vorig weekend.' De vrouw knikt. 'Dat komt wel eens vaker voor. Daar kun je niets aan doen, en het is ook niet zo erg.' Julia zucht opgelucht. 'Ik zal wat fotootjes voor jullie afdrukken en dan maken we even een nieuwe afspraak.' Julia veegt haar buik schoon en ik help haar weer van de tafel af. 'Bij een tweeling willen we de vrouw graag iets vaker zien, zodat we alles beter kunnen monitoren. Zullen we over vijf weken op een donderdagochtend doen?' Julia knikt. 'Ja dat is wel goed denk ik.' 'Oké, dan schrijf ik het hier voor je op, maar tegen die tijd krijg je via de mail nog wel een herinnering. ' Ze schuift een mapje met de foto's en een afspraakkaartje naar ons toe. 'Dit moet je elke keer bij je hebben, dan hebben we alles bij elkaar.' zegt ze terwijl ze ons allebei de hand schudt. 'Oké, komt goed. Bedankt' lacht Julia. 'Tot de volgende keer.' Ik loop voor Julia uit en help haar in haar jas. Als we in de auto zitten zegt ze: 'Ga je dit de hele zwangerschap door doen? Mij behandelen alsof ik van porselein ben?' voegt ze er aan toe als ik haar vragend aankijk. 'Jup, ik ben bang van wel.' zeg ik lachend. 'En je gaat me dankbaar zijn, hoor. Een normale zwangerschap is al zwaar, laat staan die van een tweeling.' Ze zucht. 'Ik kan het nog steeds niet geloven. Twee kindjes in mijn buik. Ik hoop dat ze niet ineens een groeispurt gaan maken, straks pas ik niet meer in mijn jurk.' Ik lach. 'Zo'n vaart zal het niet lopen. De bruiloft is al over vijf dagen.'