I was kind of hoping he wouldn't be busy during the University Days. But hey, not all dreams and hopes come true unlike how my father told them back when I was a little girl, so it's alright.
It's an open gate event so a lot of outsiders are here. Come to think of it, I am an outsider myself.
Anyhow, it didn't surprise me to see Sean Percival in here.
"Oh, Missy?" Siya ang kusang lumapit sa akin pagkatapos magtama ng tingin namin. Nakaupo ako sa stairs na paakyat sa isang building. Nakatapat mismo sa mga nakahilerang food stalls.
"Sean! Hi, hello!"
Tatayo sana ako para harapin siya pero pinigilan niya ako at siya na mismo ang umupo rin sa hagdanan, pero sa mas mababang lebel kaysa sa kung nasaan ako kaya nakikita ko siya nang maayos. Our eyes are fixated on the crowd that comes and goes.
"Sino 'yung mga kasama mo?" tanong ko. Bago kasi siya lumapit, nakita ko ang mga hindi pamilyar na lalaking kasama niya, may iilan ding babae sa grupo. Marami-rami sila at parang may mga pinsan din siya doon na nakita ko na dati.
"They're my friends."
"Oh? Puntahan mo sila, panigurado nagpunta kayo dito para mag-enjoy."
"I'd rather spend my time with you."
Ngumiti ako. Something with that line tugged my heart and warmed it at the same time.
"Bakit naman?"
"I spend all my days in school with them, Missy. Besides, I thought you could use some company and I'm pretty perfect to be just that."
"Heh, ayos lang ako dito. Naghihintay lang ako ng kakilala." pagsisinungaling ko, dahil kahit magdamag akong umupo rito ay wala naman akong makikilala.
Humalakhak siya, "Oh? Do that, then. Don't mind me. Really, I'd rather be here."
"Kahit paalisin kita?" I asked playfully.
He answered with the same energy as I, "Hm? If you really don't want me to stay."
"Sige na nga, dito ka na lang. Basta ba hindi magagalit sa akin 'yung mga kaibigan mo."
"They could try but I'd be the one mad at them if they did. I doubt it though, they're all pretty chill." sabi niya kaya tumango ako.
Sean himself is chill so it's to be expected that his friends are, too. Sigurado ako na masaya sa circle of friends nila kung kasali si Sean doon.
Siya kasi 'yung tipo ng tao na aura pa lang ay komportable ka na agad.
Huminga siya nang malalim at bahagyang lumingon sa akin, looking at me through the side of his eyes. "Want to grab a bite? May nadaanan akong corndogs doon kanina." alok niya.
"Isn't that unhealthy?"
"It is, but it shouldn't be a problem if you don't eat it everyday."
Bumigay na ako, "Sige! Hindi ko pa natitikman kasi. Tapos gusto ko rin 'yung fruit tea doon sa dulong stall. Nadaanan ko na kanina pero ngayon pa lang ako nagutom."
Siya ang naunang tumayo at tinulungan niya akong makatayo.
"Salamat."
"You're welcome." simple niyang sagot.
Nagkuwentuhan kami buong oras na magkasama kami habang naglalakad-lakad sa kalakhan ng campus ng UGA at may dala-dalang pagkain sa kamay.
Ang tagal na rin pala simula noong huli kaming nagsama nang ganito at na-miss ko siya nang sobra. Nangangati na naman tuloy ako na magpunta sa dagat.
BINABASA MO ANG
Hues of an Abstract Mind (Arte del Amor #4)
RomanceArthemisia Pierre couldn't quite get how the world revolves around concrete, material things. In her eyes, the world is nothing but a place full of hidden mysteries and meanings, but no one saw it that way except her. She wanted to be understood, an...