Like Before?

~24~

Την επόμενη μέρα το πρωί, η Μυρτώ, ο Άκης, η Χριστίνα και ο Θωμάς, έφτασαν στο νοσοκομείο από πολύ νωρίς το πρωί. Κανείς τους δεν κατάφερε να κοιμηθεί πολλές ώρες από την αγωνία τους.

Η μητέρα του Άρη, έστειλε ένα μήνυμα στην Μυρτώ τα ξημερώματα, που την ενημέρωνε ότι ο γιος της βγήκε από την εντατική και τον μετέφεραν σε κανονικό δωμάτιο. Της έστειλε τον αριθμό του δωματίου και την συμβούλεψε να ξεκουραστεί και να έρθει αργότερα στο νοσοκομείο. Η κοπέλα την ευχαρίστησε που την ενημέρωσε αλλά αγνόησε την τελευταία της φράση.

Μόλις έφτασαν έξω από το δωμάτιο που βρισκόταν ο Άρης, είδαν τους γονείς του να κάθονται στις καρέκλες του διαδρόμου. Ο πατέρας του κρατούσε στην αγκαλιά του την γυναίκα του, η οποία φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένη.

<Καλημέρα.> τους είπε η Μυρτώ και η μαμά του Άρη πετάχτηκε αμέσως όρθια.

<Καλημέρα κορίτσι μου. Δεν σου είπα να κάτσεις να ξεκουραστείς και να έρθεις αργότερα; Φαίνεσαι άυπνη.> της είπε και της χάιδεψε τα μάγουλα της με τα δυο της χέρια.

<Και είμαι άυπνη. Δεν μπορούσα να κάτσω άλλο σπίτι. Πως είναι;> ρώτησε και με μεγάλη προσπάθεια κατάφερε να κρατήσει τα δάκρυα της και να μην τα αφήσει να κυλίσουν.

<Οι γιατροί λένε ότι είναι θέμα χρόνου να ξυπνήσει. Το ότι βγήκε σε λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο από την εντατική είναι πολύ ενθαρρυντικό.> την ενημέρωσε και τότε μόνο είδε και τα άλλα άτομα που ήταν μαζί της. <Γεια σας παιδιά, τι κάνετε;> του ρώτησε πιο πολύ από ευγένεια. Η ανησυχία για το παιδί της είχε καλύψει κάθε άλλο συναίσθημα.

<Τώρα που είναι ο φίλος μας καλύτερα, είμαστε και εμείς.> της είπε ο Θωμάς που θεωρούσε τον Άρη κολλητό του ακόμα και αν μερικές φορές μάλωναν.

<Πολύ με συγκινείτε παιδιά μου.> είπε η μητέρα του και δάκρυσε.

<Μήπως μπορώ να τον δω;> ρώτησε διστακτικά η Μυρτώ.

<Ο γιατρός είπε ότι μπορούμε να μπούμε στο δωμάτιο για λίγο μόνο. Να μην τον κουράζουμε με τις πολλές επισκέψεις.> της απάντησε ο πατέρας του.

<Καταλαβαίνω. Δέκα λεπτά θα κάτσω, το πολύ. Θέλω απλά να τον δω.> τους είπε και μετά από λίγο πέρναγε την πόστα του δωματίου.

Ο Άρης ήταν ακίνητος στο κρεβάτι με τα μάτια κλειστά. Είχε έναν επίδεσμο στο κεφάλι του και πολλά σωληνάκια έβγαιναν από το σώμα του. Μόλις τον είδε σε αυτή την κατάσταση δάκρυα κύλισαν στα μάγουλα της. Οι τύψεις επανήλθαν πιο δυνατές από ποτέ. Κάθισε στην καρέκλα που υπήρχε εκεί δίπλα και του έπιασε τρυφερά το χέρι.