Yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen🌸
Bütün bedenimi kaplayan korku; merdivenin her bir basamağında daha da artıyordu.
Bu cehennemden kaçmayı başarmıştım ama babamın bana sahip çıkmak yerine; arayıp onlara haber vermesi, bu zamana kadar aldığım en büyük darbe olmuştu sanırım.
Merdivenler bitti... Odanın kapısının önünde durdum ama açmaya cesaretim yoktu.
Çünkü neler olacağını az çok biliyordum... Üstelik gidipte kimseden yardım isteyemezdim çünkü etmeyeceklerini adım gibi biliyordum.
İnsanlar sağırdı... İnsanlar kördü... İnsanlar lâldi...
Gözlerinin önünde ölsem bile kimse bana yardım etmezdi. Gerçi Korcan beni öldürmezdi!
Korcan benim acı çekmemi istiyordu ve bunu aşk adını verdiği saplantısı adı altında yapıyordu.
Ama ölmeme izin vermezdi çünkü ben onun canı sıkıldığında stres attığı oyuncağıydım.
Odanın kapısını açıp, bir cesaret içeri girdim.
Korcan koltuğa oturmuş, önündeki sehpadan bardağına alkol dolduruyordu.
Kim bilir kaçıncı bardağıydı!?
Yürüyüp tam karşısında durdum. Korkmadan, titremeden, dimdik bir şekilde!
Doldurduğu bardağı kafasında dikip ayağa kalktı.
Geçen seferki kemer izleri hâlâ yerinde olduğu gibi dururken yenisinin eklenmesine hiç ama hiç hazır değildim.
Ki zaten o da kemerini çıkartmadı.
Tişörtümün uçlarından tutup havaya kaldırdı.
Çıkarttığı tişörtü yere fırlatıp, cebinden bıçak gibi bir şey çıkarttı.
Eliyle beni arkama döndürüp başını boynuma koydu.
Boynumdan yukarıya doğru öperken; birden gelen bıçak darbesiyle çığlık attım.
Sırtıma bir şeyler yazıyordu sanırım.
"Eski günlere geri dönelim ister misin sevgilim?"
Başımı hayır anlamında sallarken yine bıçağı sırtımda gezdirdi.
Tüm konağı ayağa kaldıracak bir şekilde çığlık attım ama her zaman olduğu gibi yine sesimi kimse duymadı...
O gece Korcan, bıçak darbelerine devam ederken beni bu caninin eline bırakan ailemden birkez daha nefret ettim.
Sevdiğim çocuğu öldürüp beni bu cehenneme hapsederek; aklı sıra onu sevebileceğimi zanneden bu canavardan daha çok nefret ettim.
Ama her şeyden önce; haykırışlarımı duymalarına rağmen, en ufak bir yardımda bulunmayan buradaki insanlardan nefret ettim.
Kimse, etrafında dönen olaylar ona dokunmadığı sürece bunu umursamıyordu.
Biri dayak yemiş, bir insan işkenceler çekmiş ya da en önemlisi bir canlı... Bir varlık ölmüş...
Bunu umursayan insanlar çok ama çok azdı.
O gece de tıpkı diğer günlerde olduğu gibi konak halkı hiçbir şeyi umursamayıp güzel bir uyku çektiler.
Bir kadın; bedeninden ve ruhundan çeşitli yaralar alırken, onların vurdumduymazlığı onlara çok ama çok rahat bir uyku sunmuştu...
***
Tanıtım dışındaki tüm bölümler tamamen değişecek. (Ciddi açıklama yapıyormuş gibi hissettim çok rezil bir durum hskdywkhdk bu arada Zülüf'e yorumlarınızı bekliyorum<3) 💙
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Beni Kendinden Kurtar
أدب المراهقينBu konuyla ilgili yazılan diğer kitaplardan oldukça farklı bir son yazılacak. Mental sağlığınız yerindeyse kitaba başlayabilirsiniz...
