Elveda

2.5

Kuzenimin nişanı için İzmir'e gittiğim vakit seni çok düşündüm.
Nişandan çok bahsetmeyeceğim ama biricik kuzenimin mutluluğunu izlerken... Asla mutlu olamayacağımı ve sevilmeyeceğimi fark ettim.
Abarttığımı düşünebilirsin... Ama gerçekten de sevilmeyi artık hak etmediğimi hissettim. O his hala burada... Seninle olan anılarımın en güzel anılarım olarak kaldığı gerçeği... Aslında son derece komik.
Değil mi ¿
Seni özlediğim için bunu söylemiyorum. Bunu söylüyorum çünkü seninle olduğum o zamanı özlüyorum.
O bulutların arasında süzülür gibi hissettiğim o zamanları...
Çoğu zaman kanatlarım var gibi hissederdim.
Sonrasını biliyorsun.
O kanatlar kırıldı ve bende karanlık bir çukurun içinde mahsur kaldım.
Sessizce düşündüm.
Çok düşündüm.
Başım ağrıyacak kadar...
Buz dolabında olan votka şişesini sek dikecek kadar.
Tadını hiç sevmesem de karışık zihnimi rahatlatıyor.
Sikeyim.
İçesim var ve bir gün alkolik olmaktan çok korkmaya başladım.
Neyse... İyi geceler. Muhtemelen uykusuz bir gece geçireceğim. Belki şansıma iki üç gibi hayal kurarken uyuya kalırım. Bana şans dile...
...
En büyük ceza nedir bilir misin ?
Mutluluğa olan inancını kaybetmek ve kendini kendi cehenneminde hapis tutmak.
O zaman bu kararı verdin.
Şimdi ise o karanlık ve dipsiz cehennem benim evim oldu.
Yalan olsa bile bir şeyi çok tekrarlarsan gerçek olur.
Hayatımızı kendi ellerimizle cehenneme çektik.
...
Bu dünyada hassas bir kalple yaşamak işkencedir.
Ama artık kendimizi o kadar acıya alıştırdık ki artık kalbimiz hassas değil.
Kişiliğimiz de öyle...
Gamsız ve öfkeli ise ikinci benliğim...
Şimdiki kabullenmiş ve dikkatli.
Bu kadar yani...
Diyecek ekstra bir şeyim yok.