Elveda

2.3

Uzun zaman oldu.
Senden haber alamıyorum.
Almak istediğimden de emin değilim.
Bu takıntıyı yeneceğimi söylemişken yine buraya yazmak garip geliyor.
Canımın içi.
Cidden deniyorum.
Başka birilerini hayatıma almak için çok uğraştım.
Aşık olmak yada en ufak bir duygu bile birinin hissettirmesi için çok çabaladım.
Nasıl bir takıntı bu ?
Neden sadece seni düşünmek o gördüğüm ve konuştuğum kızları sönük gösteriyor ?
Bilmiyorum.
Sen dışında tüm kızlara karşı kalbim ölmüş gibi.
Arzu.
Bu duyguya bile ihtiyaç duyuyorum.
Bu iğrendiğim duyguyu bile özledim.
En azından yeni birileri ile tanışmada bana yardımı dokunacaktır.
Ama önce hissetmem gerek.
Sikeyim.
Sikeyim.
Sikeyim.
Sen dışında kimseyi istemiyorum.
Yine sikeyim.
Unutmalıyım.
Yeniden başlamalıyım.
Keşke seni hiç sevmeseydim.
Keşke sana hiç inanmasaydım.
Ve canımın içi...
Keşke hala senin gülümsemeni her gece gözlerimi kapadığımda hayal etmeyi bırakabilseydim.
Bunu da birgün yapacağım.
İnanmalıyım.
Bu içimdeki eksikliğin birgün geçeceğine inanmalıyım.
Bunun için seninle yaşayıp hissettiğim her duyguyu öldürmeliyim.
İçimdeki bu kelebekleri öldürüp bunun *Eksik* olan ben değil de *Tam* olan ben olduğuma kendimi inandırmalıyım.
Bana şans dile canımın içi.
...
Gerçekten de denediğini biliyorum.
Ama kim bir harabeyi sever ki ?
Aslında yalnız kalmanız sebebi buydu.
Şehrimizi ateşe verdin.
Ve kalan harabelerini birinin sevmesini umdun.
...
Ve haklı olarak.
Kimse bir harabeyi sevmez.
Yada sevmemeli.
Kim kendini yakmak ister ki böyle ?
Ah...
Biliyorum.
Biliyorum.
Cidden acınası tarafıma acımakla yetiniyorum şu an.