Wedding Dress(Completed)

Part - 9(Final Part)

ေလးႏွစ္ခန႔္ၾကာေသာ္....

အျဖဴေရာင္အုတ္တံတိုင္းေတြနဲ႕ကာရံထားတဲ့
အေဆာက္အအုံ‌တစ္လုံးေရွ႕မွာရပ္လိုက္တဲ့ ကားေလးတစ္စီး။တင္ပါးကိုဖုံးသည္အထိပင္ရွည္လ်ားေနၿပီျဖစ္ေသာဆံႏြယ္ေတြနဲ႕အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ဦး ထိုကားေပၚမွဆင္းလာသည္။သြယ္လ်လ်လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို လိမ္က်စ္လ်က္စိတ္ကိုထိန္းကာ ထိုအေဆာက္အအုံထဲသို႔ဝင္သြားသည္။
ေလွကားထစ္ေလွ်ာက္လမ္းေတြအတိုင္းတက္သြားရင္းနဲ႕ အေပၚထပ္ေထာင့္ဆုံးကအခန္းတစ္ခုရွိရာသို႔ ေရာက္လာေတာ့သည္။
အခန္းတံခါးဝ၌ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ အကၤ်ီအျဖဴနဲ႕သန္သန္ထြားထြားလူႀကီးတစ္ေယာက္က ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးကိုျမင္တာႏွင့္
ေသာ့ခတ္ထားတဲ့တံခါးကို အလိုက္သိစြာဖြင့္ေပးလိုက္သည္။

ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးဝင္သြားသည့္ ထိုအခန္းထဲ၌ အရာအားလုံးဟာျဖဴစြတ္ေနသည္။နံရံအျဖဴ၊ ကုတင္အျဖဴ၊ ေမြ႕ယာအျဖဴနဲ႕ မီးသီးမီးလုံးေတြကအစ ျဖဴစြတ္ေနသည္။ထိုအခန္းရဲ႕အလယ္မွာေတာ့ ႏြမ္းလ်ေနၿပီး အေရာင္အဆင္းမထြက္ေတာ့တဲ့ျမန္မာဝတ္စုံကိုဝတ္ဆင္ထားတဲ့အမ်ိဳးသားေလးတစ္ဦးဟာ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနပါရဲ႕။ခ်ည္သားအကၤ်ီဟာ အနားစ,ေတြစုတ္ၿပဲေနၿပီး အေသးစိတ္ရက္လုပ္ထားတဲ့ပိုးသားလုံခ်ည္ဟာ ပိုးခ်ည္မွ်င္စ,ေတြေတာင္ထြက္ေနေလၿပီ။သူ႕ရဲ႕ပုံစံက အရာအားလုံးကိုဆုံးရႈံးထားတဲ့သူတစ္ေယာက္လိုပါပဲ။ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကေတာ့ တစ္စုံတစ္ရာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသေယာင္၊ အျဖဴေရာင္သံတိုင္ေတြၾကားက‌ေန ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ကိုသာ ေငးၾကည့္ေနသည္။

"ကိုစဝ္..."

"ေအာ္..မီးမီးေလးေတာင္ေရာက္လာၿပီလား..ေမာင္က သတို႔သားဝတ္စုံသြားယူတယ္..ခနေနေရာက္ေတာ့မွာပါ.."

စဝ္လြမ္းငယ္မွာ တစ္ကိုယ္လုံးပိန္ခ်ဳံးၿပီး ပါးရိုးေတြပါေခ်ာင္က်ေနသည္။သို႔ေပမယ့္ အရိုးပဲက်န္ေတာ့တဲ့ ျဖဴသြယ္သြယ္လက္ေခ်ာင္းေလးမွာေတာ့ လက္ထပ္လက္စြပ္ကိုဝတ္ထားစဲပင္။

"ဟုတ္..ကိုစဝ္အရမ္းပိန္သြားတယ္ေနာ္..ထမင္းေကာင္းေကာင္းမစားဘူးလားဟင္.."