ေမာင္နဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ေတြႀကဲထားတဲ့ေလွ်ာက္လမ္းေပၚမွာ အတူေလွ်ာက္လာၾကသည္။ေမာင့္ရဲ႕မ်က္ႏွာဟာတကယ့္ကို ၿပဳံး႐ႊင္ေနၿပီး တစ္ေလာကလုံးကိုအပိုင္ရလိုက္သလိုပင္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သတို႔သားဝတ္စုံကို ဆင္တူေလးဝတ္ထားၿပီး ကြၽန္ေတာ္က ေမာင့္ရဲ႕လက္ေမာင္းကိုတြဲထားသည္။ေလွ်ာက္လမ္းအဆုံးေရာက္ခါနီးက်ေတာ့ ေမာင္ကသူ႔ကိုတြဲထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ကို ႐ုတ္တရပ္ျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီး အနားကေနထြက္သြားသည္။
"ေမာင္...ေမာင္ဘယ္ကိုသြားတာလဲ..ျပန္လာခဲ့ပါ...ေမာင္..ေမာင္..."
ထြက္ခြာသြားတဲ့ေမာင့္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာကိုလွမ္းဆြဲထားဖို႔ရာ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကအလ်င္အျမန္လႈပ္ရွားလို႔မရ၊ ရွိသမွ်အားအင္ေတြအကုန္လုံးစုပ္ယူခံထားရသလိုမ်ိဳး ခံစားေနရသည္။ေမာင့္ရဲ႕ေက်ာျပင္ကိုအမွီလိုက္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားေလ ေမာင္ကကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ပိုပိုၿပီး ေဝးသြားေလ။
"ေမာင္ မသြားပါနဲ႔..ငါကိုမထားခဲ့ပါနဲ႔..ေမာင္..ဟမ္..ေသြးေတြ..ေမာင့္ကိုယ္ေပၚမွာေသြးေတြ.."
ေမာင္ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကိုျပန္လွည့္လာတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းထိတ္လန႔္သြားသည္။ေမာင့္ရဲ႕သတို႔သားဝတ္စုံေပၚမွာ ေသြးေတြ။ေသြးေတြက အေပၚထပ္အက်ႌေပၚကစ,လို႔ ေပက်ံေနၿပီး ေတာင္ရွည္ပုဆိုးေအာက္ေျခအထိပါ စီးက်ေနသည္။ေမာင့္မ်က္ႏွာက နဂိုအတိုင္း ၿပဳံးေနစဲျဖစ္ေပမယ့္ ေမာင့္မ်က္ဝန္းကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက်ေနသည္။
"လြမ္း...ေမာင့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ..."
"ေမာင္!!!!"
တျဖည္းျဖည္း မႈန္ဝါးေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ေမာင့္ကိုၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္အသံကုန္ျခစ္ေအာ္လိုက္သည္။
"လြမ္း...လြမ္း...သတိထားဦးေလ..လြမ္း..."
ကြၽန္ေတာ္မ်က္လုံးေတြအလန႔္တၾကားဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ နီးနီးကပ္ကပ္ေတြ႕ေနရတဲ့ ေမာင့္ရဲ႕မ်က္ႏွာ။ေမာင္ကစိုးရိမ္တဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို အုပ္မိုးၿပီးၾကည့္ေနသည္။ကြၽန္ေတာ္ ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲကိုမ်က္ႏွာအပ္ကာ ငိုခ်လိုက္မိသည္။
YOU ARE READING
Wedding Dress(Completed)
Proză scurtăDonation Story for Refugees during the Spring Revolution in Myanmar (Both Uni & ZawGyi) 1 January, 2021 ~ 24 January, 2021 Upload Date - 10 June, 2021
