Και αν σε μισώ...σ'αγαπάω... (GW15)

Κεφάλαιο 1

-Είμαι ερωτευμένη μαζί του, δεν το θέλω, ποτέ δεν το ήθελα, και ούτε τόλμησα ποτέ μέχρι τώρα να το παραδεχτώ ακόμα και στον εαυτό μου, δυστυχώς όμως είμαι ερωτευμένη μαζί του και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το αλλάξω. Δεν θα κάνω τίποτα για αυτό, καμία κίνηση ούτε πρόκειται να το μάθει ποτέ εκείνος, άλλωστε δεν μπορώ να ζητήσω κάτι, τίποτα, μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει μεταξύ μας. Απλά...ήθελα να το ξέρεις.

Κοίταξα ψηλά προσπαθώντας να σταματήσω τα δάκρυα που ήταν έτοιμα να τρέξουν από τα μάτια μου, φύσηξα τον καπνό και έσβησα βιαστικά το τσιγάρο μου. Σηκώθηκα όρθια και αποφεύγοντας να την κοιτάξω πήγα προς την πόρτα. Άνοιξα και πριν φύγω βρήκα το θάρρος να ρίξω μια κλεφτή ματιά προς το μέρος της. Έκλαιγε, η μάσκαρα είχε τρέξει και είχε κάνει τα μάτια της μαύρα, ακόμα και έτσι ήταν πανέμορφη, εγώ δίπλα της ήμουν τόσο λίγη, ακόμα και αν πάντα μου άρεσε ο εαυτός μου, δίπλα της ήμουν ένα τίποτα, ποια γυναίκα όμως θα μπορούσε να συγκριθεί μαζί της και να βγει καλύτερη; Εγώ τουλάχιστον δεν γνώριζα κάποια.

-Με κάνεις να νιώθω τόσο λίγη...είπε και με έκανε να γελάσω. Αυτή έλεγε κάτι τέτοιο σε εμένα; Πως ήταν δυνατόν; Με ειρωνευόταν, δεν μπορούσα να το εξηγήσω αλλιώς.

-Κοίτα που ταιριάζουμε και σε κάτι...ξέρεις, καλύτερα να μην μάθει ποτέ ότι ήρθα. Δεν έχει και καμία σημασία, το βράδυ φεύγω και όπως και να έχει όλα θα τελειώσουν. Είπα και έφυγα πριν την αφήσω να πει κάτι άλλο, δεν θα άντεχα να συνεχίσω αυτή την χαζή κουβέντα. Όπως είχα πει δεν είχε νόημα, κανένα απολύτως, την απόφαση μου την είχα πάρει, και ήταν οριστική. Περπάτησα μέχρι το αυτοκίνητο και μου φάνηκε σαν να έκανα χιλιόμετρα ολόκληρα, ήμουν βαριά, σερνόμουν, δεν είχα δύναμη. Μπήκα στο αμάξι, άναψα την μηχανή και ξεκίνησα, στο πρώτο φανάρι άναψα τσιγάρο, θύμωσα με τον εαυτό μου, το είχα παρακάνει πια με το κάπνισμα, έπρεπε να το κόψω. Τσαλάκωσα το γεμάτο πακέτο και το έριξα στο δίπλα κάθισμα. Το φανάρι άναψε πράσινο, πριν προλάβω να βάλω ταχύτητα ακούστηκαν οι πρώτες κόρνες, αμάν πια. Ούτε δευτερόλεπτο δεν πέρασε, τι ήμουν, ο Σουμάχερ; Αγχώθηκα, δεν πάτησα καλά τον συμπλέκτη, τραντάχτηκα και η μηχανή έσβησε.

-Άντε πλύνε κανένα πιάτο ρε ζώο...ο πίσω οδηγός με προσπέρασε φωνάζοντας.

-Αν βιάζεσαι πέρνα από πάνω ρε μ...σταμάτησα. Κάρφωσα το βλέμμα μου απέναντι και πάγωσα. Με κοιτούσε και γελούσε, ήρθε κοντά πριν προλάβω να ξεκινήσω και να φύγω, γαμώτο σαν να το ήξερε ότι δεν ήθελα να του μιλήσω.