BALBADEM

Yedinci Bölüm

Selam biraderlerim! Size bir kaç sorum olacak. İsterseniz instagramda aynı kullanıcı adıyla hesap açıp ordan bölümlerin ne zaman geleceğini ve burdakinden ayrı olarak ekstra alıntı paylaşabilirim. Bir de instagram bölümü yapalım mııı? Fikirlerinizi belirtirseniz çok sevinirim. İyi okumalar!

■■■■■■■■■■

Nezarethanede oturmuş mimarcığımgilin bizi kurtarmaya gelmesini bekliyorduk. Polis abilerimiz bizi anlamadan dinlemeden nezarethaneye atmıştı. İnsan bir sorar ama değil mi? Siz ki minnoş çocuklar neden kavga ettiniz der. Ama yok! Direk karakola getirmişlerdi. Diğer aptallar hastaneye gideceklerdi. Birazcık yüzlerini dağıtmıştı Boracığım. Nezarethaneye girenlerle ayağa kalktım. Çağan abim, Mimarcığım, Gediz ve polis abilerim girmişlerdi. Polis abi önce benim kaldığım yerin kilidini sonra da Bora'nın kaldığı yerin kilidini açtı. İkimiz de dışarı çıktık.

"Hadi bakalım kurtuldunuz." dedi polis abi. Çağan abim gelip bana sarıldı.

"İyi misin bebeğim? Bir şeyin yok değil mi?"

"Yok yok abicim. İyiyim ben." deyince alnımdan öpüp Bora'nın yanına gitti. Boraya sarıldı.

"Teşekkür ederim Bora. Verdiğin sözü gerçekten tutuyorsun." dedi gülümseyerek. Bizim onlara gittiğimizde teyzemle mutfağa geçince yaptıkları konuşmadan bahsediyridu. Benim de eve gelince Bora abilerine anlatırken duyduğum konuşma. Mimarcığım yanıma geldi.

"Bir şey yaptılar mı o piçler sana." dedi sarılıp saçlarımı okşarken.

"Yok ya. Bir şey olmadı. Zaten olay yaşanır yaşanmaz Bora daldı adama."

"Aferin kardeşim. Arkandayım ben senin. İyi ki dövmüşsün." dediğinde Bora güldü. Bora ve Mimar Beyciğim de sarılırken Gediz yanıma geldi. "İyi misin?" dedi çekinerek.

"İyiyim teşekkür ederim."

Bora yanıma gelip alnımdan öptü. "Sana bağırdığım için özür dilerim güzelim." dedi.

"Önemli değil. Benim için endişelendiğinden bağırdığını biliyorum." dedim gülümseyerek.

"Hadi gidelim artık." dedi Çağan abim. Nezarethaneden çıktıktan sonra abim polislerle konuşmaya giderken biz de onun yanından eşyalarımızı almaya gidiyorduk.

Eşyalarımızı aldığımızda abimin de konuşması bitmişti. Hep beraber karakoldan çıkıp arabalara yöneldik.

"Bade bugün akşam yemeğine bize gelsene. Gece de biz de kalırsın. Seni çok özledim." dedi abim. Çok isterdim ama diğerlerine sormam lazımdı. İzinsiz gidemezdim. Ailemdi artık onlar benim. Mimar Beyin gözüne baktım. Gülümseyerek kafa salladı.

"Olur gidelim." dedim abime bakarak. Mimar Bey yanıma gelip sarıldı. "Zaten yarın eşyalarını toplamaya gidecektik. Sen bu gece orda kalırsın. Okul çıkışı ben seni alırım. Birlikte teyzengile gider eşyalarını toplarız olur mu güzelim?"

"Olur. Annemle babam onlardan habersiz kalmaya gidiyorum diye kızarlar mı?" dedim kollarından çekilerek? Rahatsız olduğum için değil konuşmak için geri çekilmiştim.

"Yok güzelim kızmazlar. Söylerim ben onlara."

Aklıma gelen şeyle hemen telefonumu çıkardım. Biz Yankıyla kurabiye yapacaktık. Yine ekmiştim ben onu. "Ben geliyorum hemen." deyip abimgilden biraz uzaklaştım. Yankıyı arayıp telefonu kulağıma tuttum.