BALBADEM

İkinci Bölüm

İçeri girdiğimizde tanımadığım bir adam bir kadın ve benim yaşlarımda bir çocuk oturuyordu. Herkes bize bakarken koltuklardan birine abimle yan yana oturduk.

Teyzemin yaşlarında olan kadın konuşmaya başladı. "Bade merhaba. Derya ben. Bu Mehmet benim kocam bu da oğlumuz Bora."

"Merhaba. Tanıştığımıza memnun oldum." dedim. Yalandan gülmek istesem de yapamadım. Kötü şeyler oluyordu. Abim neden böyle konuşmuştu? Niye gelmişti bu insanlar evimize?

"Bana söyleyeceğiniz şeyler varmış galiba."

Bu sefer sözü Mehmet Bey devr aldı. "Evet kızım. Seninle ilgili hayatınla ilgili şeyler var."

"Sizi dinliyorum o zaman."

Derya Hanım anlatmaya başladı. "Ben bundan 17 yıl önce ikizlere hamileydim. Biri kız biri erkek. Bora ve onun ikizi. İkisini de sağlıklı bir şekilde doğurdum ama kızımızın doğumdan birkaç saat sonra öldüğü söylendi bizlere. Tabi bize söylenen buydu. Hepimiz kahrolduk. O evimizin tek kızıydı prensesiydi." diyerek biraz duraksadı ve şimdi farkettiğim yanağından akmakta olan yaşı silerek devam etti.

"Üstünden 17 yıl geçti. Oğlumuz da kızımız da büyüdü. 17 yaşına geldi. Bir kaç hafta önce Mehmet'i biri aradı. 17 yıl önce ikizlerimizin doğumuna giren bir hemşire olduğunu söyledi. Kadının ismi Hilalmiş. Bizim kızımız ölmemiş. Ama o kadın ve arkadaşı kızımızı kaçırıp bize ölü göstermişler. 17 yıl ayrı bırakmışlar bizi. Kadın arkadaşı için kaçırmış. Çok zor durumdaymış arkadaşı. Ama biz bunun yüzünden 17 yıl ayrı kaldık kızımızdan."

Salak değildim. Anlamıştım o kızın ben olduğumu. Ama inanmak istemiyordum. 17 yılımın çöpe gitmiş olduğuna inanmak istemiyordum. Nedendi? Madem böyle bir olay yaşayacaktım. Bari o aileyle mutlu olsaydım. Ama hayır! Babam sandığım adam annem sandığım kadını gözümün önünde öldürmüştü. Evet benim babam katildi. Hem de annemin katili. Ama pardon! Onlar benim anne babam değildi ki! Üstelik Hilal Teyze annemin arkadaşıydı ve biz onunla görüşüyorduk hala. Nasıl yüzüme bakmıştı bunca zaman beni gerçek ailemden ayırdığı halde! Mehmet Bey devam etti.

"O kız sensin Bade. Sen bizim kızımızsın."

Zaten tahmin ediyordum hatta neredeyse emindim ama duymak kötü hissettirmişti. Teyzem ve eniştem yıllarca kanından olmayan birine annelik babalık yapmışlardı. Abim de öyle. Gerçek ailemin de suçu yoktu. Yıllarca kızlarından ayrı kalmışlardı suçsuz yere. Neden yapmıştı annem? Neden ayırmıştı. Tam her şey düzeldi diyordum başka bir şey çıkıyordu. Peki teyzem biliyor muydu?

Dolan gözlerimi teyzeme çevirdim. Şaşkındı. İnanamıyor gibiydi. Ama neden bu kadar eminlerdi? DNA testi mi yapmışlardı abimle beraber?

"Hayır! O benim kızım! Hem nerden çıkardınız bunu. DNA testi bile yaptırmadan! Bade bizim kızımız!"

"DNA testi pozitif anne. Biz yaptırdık."

Tahmin ettiğim gibiydi. Abime anlatmışlardı dün. Abim o yüzden öyleydi. Her şey yerli yerine oturuyordu. Abimin dün 'sen benim kardeşimsin' demesi, gece benimle yatmak istemesi. Saçımdan örnek almıştı ve bugün de DNA testi yaptırıp kesinleştirmişlerdi. Gözlerimden yaşlar akarken abim elimi sıktı. "Bebeğim?"

Zorlanarak da olsa cevap verdim. "Abi."

Elimden tutup kaldırdı. "Geliyoruz biz."