မနက်မိုးလင်းလာတော့ ဂျယ်ယွန်း သူ့ဘေးကို ကြည့်လိုက်မိတော့ မနေ့ညက သူ့ကို ဖတ်အိပ်နေတဲ့ လူကြီးက မရှိတော့ဘူး။
" သားရေ ထတော့ အောက်မှာ မနက်စာစားဖို့စောင့်နေတယ် "
မေမေ့ရဲ့ ခေါ်သံကြောင့် မြန်မြန် မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ပြီး အောက်ထပ်ကို ဆင်းသွားတော့ အနောက်တိုင်း ဝတ်စုံကို ကျကျနန ဝတ်ပြီး ထမင်းစားဝိုင်းထဲ ထိုင်နေတဲ့ သူ့ရဲ့ လူကြီး
ဒီနေ့က ကျောင်းပိတ်တဲ့ ရက်ဖြစ်တာကြောင့် နာရီ Alarm မပေးမိတာနဲ့ တော်တော်နောက်ကျမှ နိူးလာခဲ့တာ သူနိုးလာတဲ့ အချိန်မှာ ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ။
ထမင်းစားခန်းထဲ လာရင်း ဧည့်ခန်းက စားပွဲပေါ် ကြည့်လိုက်တော့လည်း စာရွက်စာတန်းတွေအပြည့်ဘဲ
ပြီးတော့ Jay သူကလည်း ဘာကိစ္စ အနောက်တိုင်း ဝတ်စုံကို ပြောင်းဝတ်ထားရတာလဲ။
ဒီတိုင်း ညကပေးတဲ့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးစဝတ်စုံလေးကို ဝတ်တာမဟုတ်ဘူး။
ထမင်းဝိုင်းထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်တာ ဂျယ်ယွန်း မေမေပြင်ပေးတဲ့ ကော်ဖီနဲ့ ပေါင်မုန့်မီးကင်ကိုသာ ငုံပြီး တရပ်စပ်စားနေတော့သည်။
" သား ဂျယ်ယွန်း ဒီနေ့ စေ့စပ်ပွဲလုပ်ပြီး သွားစရာရှိတာ အဖေတို့တော့ မလိုက်တော့ဘူး jay နဲ့ သွားလိုက်နော် "
" အ ဟွ ဟွ --"
စေ့စပ်မယ် မမြန်လွန်းဖူးလား။
တွေ့ကြည့်မယ် ဆိုရင်တော့ မမြန်ပါဘူး ဘာလို့ဆို သူ ကျောင်းပြီးတော့မယ်လေ ဒီစာမေးပွဲဖြေပြီးတာတဲ့ ဘွဲ့ယူတာကိုဘဲ စောင့်ရတော့မှာ လေ ။
ငြင်းလို့မရမှန်း သိပေမယ့်လည်း ငြိင်းချင်ပေမယ့် မငြင်းရက်ဘူး။ အရင်စိတ်နဲ့ဆို ကျွန်တော် မလုပ်နိုင်ဘုးဆို ပြီး ပြောရင်း ထွက်သွားမိမှာ
တကယ်ဘဲ ချစ်မိသွားပြီလား သူ့ကိုလေ??
စားနေရင်း သီးသွားတာကြောင့် Jay လှမ်းပေးသည့် ရေကို မြန်မြန် သောက်ချမိသည်။
" အရမ်းကြီး မသောက်နဲ့အုန်းလေ ပြန်သီးအုန်းမယ် ယွန်းလေးရယ်"
အမှန်တိုင်းပြောရရင် Jaeyun အတွက် Jay က နွေးထွေးတဲ့ သူတစ်ယောက် ဆိုတာကိုတော့ လက်ခံသည်။ ရည်းစားမထားဖူးဘူးလား ဆိုတော့ ထားဖူးသည်။ တွဲလာသမျှ ကောင်မလေးတွေထဲ Jay လောက် သူ့ကို ဂရုမစိုက်ကြဘူး။
