လက်ကို အတင်းဆွဲထားတဲ့ ယူနာ ရဲ့လက်ကို တွန်းဖယ်လိုက်ရင်း
" ယူနာ ကိုယ့်မင်းကို မချစ်ပေမယ့် ဒီကလေးက ကိုယ့်ကလေးမို့လို့ မပေါ့ဆ ပါနဲ့ "
* ကိုယ်မင်းကို မချစ်ပေမယ့် * ဒီလို စကားမျိုးပြောထွက်လာမှာကို အစထဲက သိသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့နားမှာရှိရင် ပြီးရော ဆိုပြီး သိမ်းသွင်းမိခဲ့တာ ဒီလို စကားကြားရပြီး ဂျေး အနားမှာ နေရတာ မရှိတာထက်တော့ ကောင်းပါတယ်။
" ကို ယူနာ့ကို ချစ်ပေးလို့မရဘူးလားဟင် "
" ......... "
" ဖြေလေ ကို့ရဲ့ ရင်သွေးလေးကိုလည်း လွယ်ထားရတယ်လေ မချစ်ပေးနိုင်ဘူးလား "
ယူနာ မေးလာသည့် အမေးကို မဖြေချင်တာ မှန်ပေမယ့်
" ကြာလာရင်တော့ ချစ်လာမှာပါ "
ဂျေး ရဲ့ အဖြေကြောင့် အပျော်လွန်ပြီး ထခုန်တော့
" ဟေးဟေး အဲ့လို မခုန်ရဘူးလေ ကလေးကို ထိမိအုန်းမယ် "
" ဟီး ပျော်လို့ပါ ထမင်းသွားစားကြရအောင် "
ဒီအဖြစ်အပျက်ကို အစအဆုံး မြင်သွားခဲ့တဲ့ ဂျယ်ယွန်းကတော့ တစ်ယောက်ထဲ ရင်ထဲ ကြိတ်ခံစားနေရသည်။
တစ်ကယ်ဘဲ သူ့ကို မချစ်တော့တာလား။ တူတူ လုပ်ခဲ့တဲ့ အမှတ်တရတွေကို တကယ် ဖျောက်ပြစ်နိုင်လိုက်တာလား ဂျေ။
*တကယ်ဘဲ ငါ့ကို မချစ်တော့တာလား *
" အဒေါ်ကြီး ဆောနူ ရော "
အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း အိမ်ရဲ့ အခြေအနေက ပုံမှန်နေ့တွေထက် တိတ်ဆိတ်နေလို့ ထမင်းစား ခန်းထဲက ထွက်လာသည့် အဒေါ်ကြီးက်ု မေးကြည့်တော့
" ဟို သခင်လေးက အပေါ်ထပ်အခန်းထဲမှာပါ ပြီးတော့ ........... "
"ပြီးတော့ ဆက်ပြောလေ အဒေါ်ကြီး "
" ဘယ်သူ့မှ အခန်းထဲ ဝင်မလာပါနဲ့လို မှာထားတယ် "
" ကျွန်ဝောာ် ရောလား "
" ဟုတ်ပါတယ် "
ဆောနူ သူ့ကို ဘာကြောင့် အခန်းထဲ ပေးမဝင်တာလဲ ဆိုတဲ့ အ
ကြောင်းပြချက်ကို သိသည်။
