Eğer Yaşarsam

Bölüm 8: Yalan

Antonia'nın bu büyük ve beklenmedik itirafının üzerine hayal kırıklarıyla donakaldım. Ben onu arkadaşça seviyordum, sonu mutlaka biten bir aşkla değil. Kafamın içindeki düşüncelere daha fazla yer ayırmamalıydım. Öylece şaşakalmış Antonia'ya gözlerim kocaman bir şekilde baktığımı fark ettim.

"Antonia. Ne dediğinin farkında mısın?"

Gözlerini devirdi. Ellerini koyu keten pantolonunun ceblerine sokup, derin ve kesitli bir nefes aldı. Bana baktı.

"Bak Jessica, senle ilk iletişime geçtiğimden beri bende farklı duygular oluşuyordu. Heyecan, mutluluk ve lanet olasıca aşk!"

"Antonia, ben seni arkadaş olarak görüyorum. Onca o şapşallığına, aptallığına rağmen sen benim arkadaşımsın. Hem ben başkasını seviyorum. Bunu sen de biliyorsun."

Sondan ikinci cümlemden sonra gözleri doldu ve yüzünü astı. Yüzünde belli bellirsiz bir ifade vardı. Daha çok korkuyu ve tedirginliği anımsatıyordu.

"Ne diyeceğimi bilemiyorum. Haklısın, seni üzdüm. Ama söylemeden de edemeyecektim. Seni seviyorum Jess. Lütfen anla beni."

Dilim tutulup öylece kalmıştı. Kafamda kendim gibi darmadağınıktı. Her 'seni seviyorum' diyişinde içimde bir burukluk oluşup, beni rahatsız ediyordu. Ben Antonia'yı sevmiyorum, Brandon'ı seviyorum. Tanrım lütfen bunlar bir rüya olsun.

"Antonia üzgünüm."

"Ahh! Üzgün olan değil ben olmalıyım Jess."

"Hayır! Elinde olan bir şey değil. Bir daha hisset, belki duyguların bana karşi yanılıyordur. Çirkin, sevimsiz ve saf birini sevmek sana göre değil Antonia! Bir daha hisset!"

Son sözlerimden sonra gözyaşlarıma hakim olamadığımı anlayınca yanından hemen ayrılıp odaya doğru hızla ilerledim.

"Hey Jess! Bekle! Lütfeen!"

Aldırmadım. Duymamazlıktan geldim. Bu gerçekten acıtıyordu. Odaya girdiğim anda gözyaşlarımı saklayıp kendi odama çekildim ve kilitledim. Yatağıma oturup çaresizce dizlerimi göğsüme kadar çekip gözyaşlarımı acımasız Jessica'dan uzaklaşıp, özgürlüğe kavuşmasına izin verdim. Ağladım ve yine ağladım.

...