Lonely {Nederlands}

ɧoofdstuk 7

Tijd verstreek en er verschenen geen helikopters in de lucht om ons te redden. Ik voelde me verbonden met de andere overlevenden, ze maakten hetzelfde mee als mij op dat moment. De oceaan was verbazingwekkend stil. Er waren amper golven in het water.
Ik begon honger te krijgen, maar had geen eten. Ik probeerde mijn knorrende maag te negeren. Wat moest ik doen als ik dorst kreeg? Wat als er nog geen reddingshelikopters onderweg waren en wij hier zouden doodgaan van verhongering of uitdroging?
Ik bekeek mijn Chanel-tas die nog vrijwel ongedeerd was. Ik haalde mijn doorweekte iPad er uit en gooide hem het water in. Hij deed het niet meer door al het water en àls hij het wel deed, had ik er niets aan. Het was nutteloos gewicht. De oplader bewaarde ik wel, het was best een lange draad. Misschien kon ik hem gebruiken om mee te vissen. Aan mijn telefoon had ik ook niets, maar ik gooide hem niet het water in. Het was een lichte telefoon, en nam niet veel ruimte in beslag. Bovendien deed hij het nog. Helaas had ik er niks aan, ik had geen bereik, en de batterij was bijna leeg.
Ik ontdekte al snel dat ik geen eten in mijn tas had. Ik baalde flink. Hoe kon ik zo dom geweest zijn! Gelukkig vond ik wel een flesje water. Ik besloot om er zuinig op te doen, want misschien ging het niet regenen en riskeerde ik uitdroging.

Mijn honger werd sterker en ik besloot om de iPad stekker uit te gooien. Ik had het uiteinde vast, maar voelde niets trekken aan het touwtje. Het was hopeloos.
Ze zon ging al lager staan en de schemering begon. De zonsondergang was prachtig, en ik verbaasde me over hoe mooi het water schitterde in het oranje-roze licht. Het aantal brokstukken werden steeds minder. De andere overlevenden hadden zich ook genesteld op de drijvende stukken. Ze leken net zo veel te genieten van de zonsondergang als ik. Met de iPad stekker nogsteeds in mijn hand, boog ik mijn knieën voorzichtig zodat ik niet het water in zou vallen en zette ze voor me neer. Ik liet mijn rug zachtjes neerkomen op het brokstuk. En daar lag ik dan, vreselijke honger, proberend een vis te vangen met een iPad stekker. Ik staarde naar de ontelbare sterren, en de volle maan die er uit sprong. Het was een prachtig aanzicht en ik zou er echt uren naar kunnen staren. Als ik niet zo moe was...