Lonely {Nederlands}

ɧoofdstuk 15

"Améline, kan ik echt niets meer voor je doen?" Zegt Ella, mijn dienstmeisje en beste vriendin.

"Nee, bedankt, je hebt al genoeg gedaan. Rust wat uit." Zeg ik en klop met mijn hand naast me op de bank. Ze gaat zitten. Ik zucht, de laatste paar maanden waren hectisch; journalisten die me wilden interviewen, fotografen die met alle liefde mijn littekens en schrammen op de foto willen hebben en zelfs de koning en koningin aan mijn deur.

Ik ben al een tijd bezig met het hele verhaal op te schrijven, maar iedere keer als ik er aan terug denk loop ik vast. Ella probeert me te helpen door vragen te stellen en het daarna neer te krabbelen op een notitieblokje. Maar ik kom nooit verder dan het moment dat mijn ouders elkaar vasthielden en mij geen blik waardig keurden.

Het duurt een hele tijd voordat school weer begint en ik zie er heel erg tegen op. Ik heb geen zin in zeurende leraren, feesten en medeleerlingen die naar me opkijken. Iedereen ziet me als een held, maar ik zie mezelf als een egoïst. Ik heb niemand geholpen of ook maar een blik waardig gekeurd.

Mijn ouders zijn begraven in onze gigantische tuin. Ik kijk op hun graf uit als ik uit mijn studeerkamer kijk. Iedere dag kom ik kijken, haal ik oude bloemen weg en leg nieuwe bloemen neer.

Ik vond mijn ouders niet leuk, en zij mij waarschijnlijk ook niet. Maar ze zorgden wel voor me, gaven me alles. Soms mis ik ze wel, maar ik kan leven zonder.

Ella zucht. "Je denkt weer aan ze, hè?" Vraagt ze, en ze geeft me een knuffel. Ik knik en leg mijn hoofd op haar schouder.

Ella's blik dwaalt af naar mijn benen. "Ik heb daar wat voor" mompelt ze, doelend op de littekens. Ze staat op en loopt naar het medicijnenkastje. De littekens zijn ontstaan door het klimmen op het wrakstuk. Naast dat heb ik ook grote littekens om mijn armen en buik, en mijn linker kleine teen is geamputeerd, niet zo'n groot gemis voor mij, het had erger kunnen zijn.

"Kom eens, Améline." roept Ella. Ik slenter naar haar toe.

"Wat is er?" Vraag ik en ik leun over haar schouder.

"Dit." zegt Ella, wijzend naar een gouden kistje in de kast naast het medicijnkastje. Mijn naam is er in gegraveerd met sierlijke letters. Ik pak het kistje uit de kast en probeer het te openen, maar het gaat niet open. Ik kijk nog eens goed en zie dat er een vingerafdruk op staat. Ik leg mijn vinger er op en gelijk springt het kistje open.

"Wat zit er in?" Zegt Ella nieuwsgierig. Ik bekijk de inhoud.

"Foto's en documenten." Zeg ik terwijl ik blader. Mijn oog valt op een vergeeld papier met vier handtekeningen er op. Aan de bovenkant staat met sierlijke letters: 'Overdragingsformulier'. Ik snap het niet, overdraging? Ik ben toch geboren thuis bij mijn moeder?

"Améline? Alles oké? Je ziet heel wit." zegt Ella. Ik geef geen antwoord en ga zitten op de grond.