Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~~~~
Sağanak yağmur yağıyordu dışarıda. Şu sıralar çok fazla yağmur yağıyordu ve sanki her gün böyleymiş gibi herkes normal karşılamıştı bunu. Yeşil gözlü olan ise birkaç gündür yaptığı gibi; elinde kahvesiyle yağmur damlalarının içini görmeye çalışır gibi gözünü kırpmadan izliyordu camdan. Yoldan geçen renkli şemsiyeleri, eliyle kafasının üzerini kapatmaya çalışanları ve Louis'yi...
Son 10 dakikadır karşı apartmanın kenarına oturmuş boşluğa bakıyordu, izlendiğinin farkındaydı ama kafısını kaldırıp çevresine bile bakmıyordu. Ki nerede olduğunu bile pek bilmiyordu. Son bir haftadır, yani Harry'nin elinden aldığı haplardan sonra ne kullansa hiçbir işe yaramamış gibi hissediyordu. Bomboş, bembeyaz bir kağıt gibi. Hissetmiyordu. Bu sefer gerçekten hissetmek istiyordu. Birkaç kere daha Harry'nin evinin önüne gelmişti yardım istemek için. Niall'ın evde olmadığını 4 dakika önce evden çıktığını ve gece de eve gelmeyeceğini Harry'den daha iyi biliyordu. Ama içeriye girip yardım istemeye çekiniyordu.
'Beni tanımıyor' diye kendini avutuyordu. Çekiniyordu Louis. Belki de hayatında ilk defa birisinden birşey istemeye çekiniyordu. Korkunç. Koskoca -Louis Ben Kimseden Yardım İstemem Tomlinson- isteyeceği şeyden çekiniyordu.
Harry'nin sabah aldığı mesajla canı hiç olmadığı kadar sıkkındı. Yaşadıkları -yaşayamadıkları- yetmemiş bir de tehdit mesajları alıyordu. Ne güzel! Elinde soğumuş kahveye kaydı gözleri. Sıcak bir kahveye ihtiyacı olan ne kadar çok insan vardı halbuki. Ama o elinde soğutuyordu kahveyi.
Düşündükleri, kulağındaki uğuldamalarla birlikte ona sinir olarak geri döndü birden bire. Elindeki soğumuş kahve bardağını orta sehpaya bırakıp vazgeçmemek için hızlı hızlı kapıya doğru yürümeye başladı. Kapının önünde, portmantodan anahtarlarını alıp eşofmanının cebine koydu. Bir hırka alıp hızlıca üzerine geçirdi ve orada duran kendisine ait olan başka bir hırkayı da eline alıp kapıdan çıktı.
Giriş katta oturmanın verdiği kolaylıkla kapının önüne çabuk gelmişti. Beyninden geçen düşüncelerle eli havada kaldı öylece. Beyninde o kadar çok düşünce geçiyordu ki yeşil gözlü olanın, birisinin ucunu bile tutamıyordu. Dışarıdan açılan kapıyla kendisine gelen yeşil gözlü yüzüne sahici bir gülümseme kondurup kapıyı tamamen açtı. Karşısında kendisinin yaşlarında olan komşusunun torunu duruyordu. Kafasını eğip hem selam verdi hemde içeriye davet etti genç kızı. Ardından da iki adımda kendisini dışarı attı.
Bir süre soluklandıktan sonra kafasını Louis'nin az önce oturduğu yere çevirdi. Louis de anlamak ister gibi ona bakıyordu. Evden çıkarken ki hızının aksine yavaş adımlarla mavi gözlü olanın yanına doğru ilerlemeye başladı. Yanına vardığında sol eliyle destek alarak sağ tarafa oturdu. Direkt karşıya bakarak elindeki hırkayı mavi gözlü olana uzattı.
