THE RISK OF FALLING

CHAPTER 2

"Magandang buhaaaay! Ang ganda mo" ani ko habang nakatitig sa salamin sabay kindat. Damn I look so fine, hays

Well panibagong araw, panibagong pagpapanggap na naman. Isang buwan na matapos akong iwan ng mama ko, yep sobrang bilis.

Hanggang ngayon hindi padin alam ng mga kaibigan ko na ako nalang ang nasa bahay. Ayoko lang na makaramdam sila  ng awa for me, it makes me uncomfy pag ganon.

My dad? Mom told me that he is working abroad but I don't exactly know kung saan, the last time I saw him I'm just 5 years old back then, hindi ko nga alam kung ano work niya.

He's been away since I'm 5, I always ask my mom about my dad but she refuses to answer, so I decided to stop. I still love him anyway, no hard feelings tho.

Sabado ngayon kaya walang pasok at tinanghali nadin ako ng gising, kaloka.

I badly want to cook but gurl my skills in cooking will not cooperate, agh! So I decided to make my way to the nearest 7/11 store since I'm so gutom na.

Umakyat nako para magpalit and I choose to wear a white racer back top, ripped jeans and flats since hindi naman ako magtatagal sa labas.

Gusto ko sanang yayaing tumambay ang aking mga friends but unfortunately they have their own agendas, family gatherings, and business meetings, yep they're that rich.

Well we are all rich, not to brag, Our families owns lots of businesses, foundations, schools and establishments.

I am actually aware na sakin mapupunta lahat ng businesses namin, its just that hindi pa siya nagpprocess sa utak ko. I feel like I'm too young to handle those when in fact-- ang gusto ko lang naman is to enjoy  my youth and just be free and wild, uh I guess.

Lugi lang ata ako kase wala akong pamilya na kasama. I'm jealous but anong magagawa ko? Pinanganak lang ata ako para iwanan e, psh

Suddenly I realize that even if you are a rich person, here I am, on my own and alone. Money can't buy happiness indeed!

My thoughts are suddenly interrupted when I hear my stomach screaming, gosh! napatulala na naman pala ako, ge sabaw pa Calypso.

I grab my keys, bag and ran downstairs and immediately went to my car! Hindi pwedeng ginagalit tong dinosaur sa tiyan ko huhu, masama to magalit lods.

May malapit na 7/11 store sa subdivision namin and it is just 15 mins away from home. Voila, I reached my destination, kumalma ka lili. Wait btw lili is the name of my dinosaur hihi, cute no? Swerte nga niya nasa loob ko siya! Chawot HAHAHAHA

So andami kong chika, anyways pumasok nako sa store and I'm craving for sisig, may nakapack naman sila dito so okay lang, I grab some donuts, chichiryas and sodas.

Pumila nako pero grabe ang haba ng hair ko! Chawot ang haba.. ng pila dzai. So I decide na umupo nalang muna sa bench para mabawasan pa yong pila. Sayang ganda ko kung matatagalan akong nakatayo diyan hays.

May newspaper sa table na nasa tapat ko so dahil dakilang pakialamera ako, kinuha ko nalang para basahin.

As I was turning the pages something caught my attention. It is a featured story, it is entitled Cali. Yep I'm wondering too. We have the same name but not the spelling hahaha. So tinignan ko muna kung mahaba pa ang pila and mahaba pa talaga dzai, so I decided to read the article.

I don't know but I'm really interested with the article, not because the title is like my name but somehow parang may nagtutulak talaga sakin na basahin yon.

" Cali forgive me, forgive me for not being there when you need me, for missing the chance of watching you grow as brilliant as what you are now, for leaving you that early, my baby, I'm sorry" that's the first line.

I don't now but I suddenly felt a sting in my heart. Damn, what's wrong with me? It feels like the article was written for me. Agh, gutom mo lang yan Calypso. Kahit mabigat sa dibdib tinuloy ko paring basahin.

"Your smile that I miss, your soft giggles that serves as music to my ears, your sparkling eyes that is so brown and deep, I miss it all." As I read this line, bigla nalang akong naluha, at this moment hindi ko alam kong ano ang nararamdaman ko. Ang alam ko lang mabigat sa dibdib.

Bakit parang sinulat talaga ito para sa akin? Bakit parang ako yong tinutukoy sa article? Brown eyes? Iniwan? Marami ng nang-iwan sa akin, sanay na siguro ako pero masakit padin e.

I immediately wipe my tears kase naalala ko na sayang yong makeup at ganda ko kung iiyak lang ako dito. Hindi ko na tinuloy basahin, sayang yong awra ko dito kung humagulgol ako bigla, baka biglang ipasara tong store, kaloka.

Hindi ko man tinapos basahin, the article talks about a young lady that was abandoned or more likely nahiwalay sa papa niya.

Ibabalik ko na sana yong newspaper, pero nahagip ng mata ko yung writer. "Wren Liam C." siya ang writer nong featured article.

"May araw ka saking Wren ka, pinaiyak moko! Panagutan moko!" Oa, pero syempre sa isip ko lang sinigaw yon.

"Miss? Sino kausap mo? Okay ka lang?"

Shems, not again! Omo napalakas ata yung sigaw sa isipan ko at umabot hanggang 7/11, bongga!

I awkwardly smiled at the cashier and said " Ah, hindi okay lang ako ano kaba, small things hehehe" with smile pako, sana maniwala, gumana ka please.

"Sure ka ma'am?" di kumbinsido hmp. Batokan ko kaya to? Char baka mapalakas na naman, mapalabas pako dito.

"Ah hehehe oo, practice lang yon para sa role play namin hehehe" ngumiti pako para maniwala na siya and voila nagnod nalang siya as a response. Grr, nakakahiya.

Binuhat ko na yong mga babayaran ko at pumuntang counter para matakasan ang kahihiyan na nagawa ko dito, kainis. Kung may lupa lang dito sasabihin ko sanang, sana kinain nalang ako ng lupa! Naol kinakain HAHAHAHA impostor na isip to, kaloka!

Pagkatapos kong magbayad, kinuha ko na mga binili ko ofcourse. At binilisan ko na ang pagpunta sa kotse.

Nakakaasar kasi na Wren yon! Oo kasalanan niya, pinaiyak niya ako dahil sa article, pinahiya pako ng ulopong na kung sino man yon, maghaharap din tayo!

Hindi ko agad inandar ang kotse, napaisip kasi ako ulit kong coincidence lang ba na magkapangalan kami nong tinutukoy sa article at kung bakit parehong may nang-iwan sa amin..

Mukhang masyado lang ata akong nag-ooverthink. Napailing nalang ako at pilit ng inalis yung mga what if's na tumatakbo sa isip ko.

"Wren Liam C. sana magkita tayo, para masampal kita ng back and forth, aaaaahhhhhh! kainis!" sigaw ko at naubo pa ang shunga.

Uminom na muna ako ng binili kong soda bago nagdrive pauwi.

"Wren Liam C."
"Wren Liam C."

--

After ko matapos na kainin lahat ng pinamili ko, niligpit ko na lahat ng kalat and I decided to sleep nalang for the rest of the day.

Kesa naman mabagot at damdamin ang lungkot, takasan nalang natin sa pamamagitan ng pagtulog. 

Wala din naman akong gagawin, walang kausap, tamad gumala mag-isa dahil paniguradong mas makakaramdam lang ako ng lungkot pag nakakita akong ng mga pamilya na sama samang namamasyal, yung tipong kahit sakto lang at di gaanong maykaya pero makikita mo sa mga ngitin nila ang saya at pagiging kontento sa kung anong meron sila.

---and that's when reality slaps me again, mas okay pa ata na  simple lang ang buhay e basta kompleto kayong pamilya and masaya. I smiled bitterly at that thought. 

Authors Note: If you liked this chapter, please consider giving it a vote, thankyou ☺️