DUVAR

1.bölüm

Çoğu insanlar geceleri gündüzlerden daha çok seviyor.Hatta geceler;yüzlerce şiir,kitaplarda övünülüyor.Geceler sessiz ve karanlıktır.Çoğu kişi zaten bu özelliği sayesinde geceleri seviyor.Ancak ben sevmiyorum.Geceler korkutucudur.Sessizlik,bağırsanda duyulmayacak çığlıkları yutar.En kötü anıların başına daha çok üşüştüğü vakitler..

Ben Gece Aslı Demirer.İsmim ne kadar zıt nefret ettiğim o lanet saatlere.Hayatta böyle ne kadar zıt şey varsa seni bulur ya öyle.

Adımlarım rutin haline gelmiş olan yere yöneldi.Kafamı kaldırıp ezbere bildiğim yere baktım.Şu an bir mezarlıktaydım.Ne zaman kafamda düşüncelerim dolup taşsa burda bulurdum kendimi.

Eğildim ve mezar taşına baktım;
Umut Demirer

***

Karakola varmış masamda oturuyordum.Yine her zamanki sessizliğimi ve duruşumu bozmadan işlerimi hallediyordum.

"Aslı saatten haberin var mı mesain bitti"

Dönüp seslenen kişiye baktım.Emir,hem devrem hem de tek yakın arkadaşımdı.

"Dalmışım saatin kaç olduğundan haberim yoktu" diyip yerimden kalktım.

"İşin yoksa gecelere akalım mı güzelim" diyip yanağımdan makas aldı.Sinirli bakışlarımı üzerinde gezdirdim.

"Tamaam kızma.Ee ne diyorsun çıkalım mı?"

Ceketimi alıp Emir'e döndüm.
"Tamam sus hadi çıkalım"

Karakoldan çıkıp arabama bindim.Yolcu koltuğuna da Emir binince yola çıktık.

"Şşşt kızım duymuyor musun beni? Yine sen de bi haller var.Yoksa yine mi gittin oraya"

Emir'in konuşmasıyla ona döndüm.Genelde oraya gittikten sonraki saatler çok dalgın oluyordum bu yüzden etrafımda ne olup bittiğini kavrayamıyordum.

Cevap vermeden dönüp yüzüne baktım.Sonra dönüp yola odaklandım.

Arabayı durdurup geldiğimiz yere baktım.Burayı Emir'le keşfetmiştik.Klasik bir lokantaydı.Sahibi yaşlı bir amcaydı.Eskiden karısıyla birlikte işletirlermiş.Karısı ölünce tek başına kalmış.

İçeri girdiğim an aldığım kokuyla huzur buldum.Bi lokanta hem kitap kokup hem nasıl yemek kokabilirdi ki.

***

Emir'le biraz içtikten sonra onu evine bırakıp kendi evimin yolunu tutmuştum.Saat henüz 10 sularıydı.

Evimin sokağına girmiş arabamı park ettim.Evim çatı katında minimalist bir evdi.Hayallerimdeki evim.Bi insanın kendine ait bir alanı olması güzeldi.

Arabadan inip birkaç adım atmıştım ki aklıma bugün alışveriş yapmadığım geldi.Bu saatlerde buralarda market açık olmazdı ama en azından birkaç malzeme bakkaldan alabilirdim.

Dönüp boş sokakta yürümeye başladım.Bakkal alt sokaktaydı.Yürürken düşüncelerimi bölen şey sağ tarafımdan gelen inleme sesiydi.Sağa dönüp sesin geldiği tarafa doğru yürüdüm.Gördüğüm şeylerle durdum.

Merhabalara bu hikayeyi uzun zaman önce yazmıştım taslaklardaydı yayımlamaya karar verdim
Umarım seversiniz🥹