DUVAR

3.Bölüm

"Komiserim çocuğun aile geldi sizinle görüşmek istiyorlarmış"

Karakola gelmiş birkaç işten sonra odama geçmiş pasumanımı yapmıştım.Gelen kişiye döndüm.

"Tamam geliyorum çıkabilirsin"
Ceketimi alıp odamdan çıktım.Koridorun sonunda olan kalabalığa baktım.Bir yaşlı adam ve karısı olduğu düşündüğüm kadınla 3 tane daha adam vardı.Yanlarındaki o veleti görünce çocuğun ailesi olduğunu anladım.

Yanlarına doğru adımlarken ilk çocuk fark etti ve ailesine bir şeyler söyleyip bana dönmelerini sağladı.

Yanlarına doğru vardım.Yaşlı adam dönüp elini uzattı.

"Merhaba hanımefendi ben Rutkay Öz.
Oğlumu kurtarmışsınız teşekkür ederim."

Bir adamın yüzüne bir de uzattığı ele baktım.Yabancılarla temastan hiç hoşlanmazdım.Ama resmi bir meslekteyseniz maalesef buna mecburum.

"Merhaba ben de Komiser Yardımcısı Gece Aslı Demirer.Mesleğim gereği çocuğunuzu kurtardım."

Ciddiyetle yüzüne bakıp elini sıktım.

Diğerlerine kısaca bakış attım.Adamın yanındaki kadın garip bir ifadeyle beni inceliyordu.Diğer kişiler ise düz bir ifadeyle bakıyorlardı.

"Yine de orda olmasaydınız oğluma bir şey olabilirdi.Mesleğinize ve size minnettarım Gece  Hanım"
Diyen yaşlı adama döndüm tekrar.

"Aslı denilmesini tercih ediyorum.Başka bir şey yoksa gidiyorum ben"

Aslında söylediklerim kaba olarak anlaşılsa da böyle sahnelere alıştıktım.Kısa ve öz konuşmaları tercih ederim.

Adam biraz bozulsada kendini toparlardı hemen.
"Pekala iyi günler Aslı Hanım"

Kafamı salladım.Ellerimi ceplerime koydum yanlarından ayrılmak için adımlayacaktım ki çocuk bana seslendi.

"Aslı abla bu gece çok iyiydin.Hala olayın şokundayım.Kahraman gibiydin.Gerçekten teşekkür ederim.Bu arada ben Cem."
Diyip kocaman gülümsedi.

Bu çocuğun değişik bir enerjisi vardı.Çok konuşsa da sempatik görünüyordu.

Elim benden izinsiz saçlarını bulmuştu.Saçlarını karıştırıp,
"Önemli değil velet.Bi daha bilmediğin akşamın karanlığında sokaklarda dolanma"

Cem yaptığım şeye heyecanlanıp hızla kafasını salladı.Hafifçe tebessüm edip yanlarında ayrıldım.

Yaptığım şeyi karakoldan çıktıktan sonra fark etmiştim.O an çocuğun enerjisine kapılıp öyle davranmıştım.Hiç benlik değildi.

***
Cem'den:

Giden Aslı ablanın arkasından baktım.Çok havalıydı.Bugün o orda olmasa kim bilir neler olacaktı.

Bizimkilere dönüp hayran hayran;
"Ne kadar havalı değil mi?"

Emre abim ensemden tutup
"Sus geri zekalı başımıza açtığın işlere bak.Niye gidip ailesi belalı bi kızın peşinden koşuyorsun lan.Az kalsın ölüyordun."

Dudaklarımı büzüp en şirin bakışlarımı atmaya çalıştım abilerime.
"Ama nerden bileyim kızın ailesi psikopat valla bilmiyordum."

Evde en küçük çocuk bendim bunun avantajları kadar dezavantajlarıda vardı.
3 psikopat abiye sahipseniz işiniz zordu.Bazen ablam olmasını istediğim zamanlar olmuştu.Düşüncelerime dalmışken gözüm anneme takıldı gözleri dolu dolu Aslı ablanın gittiği yere bakıyordu.

Benim fark ettiğim gibi Arslan abim de fark etmişti.

"Anne neyin var?" Diyip annemin omuzlarını tuttu Arslan abim.

"Gece...onu görünce aklıma ölen kızım geldi.
Nedensizce yaşasaydı onun gibi olurdu diye düşündüm"

Hepimiz bir an da donup kalmıştık.Uzun süredir bu konu açılmıyordu.Ben doğmadan 8 yıl önce annem kız bir bebeğe hamileymiş.Ablam doğduktan 3 ay sonra ölmüş.Kerem abimin dediğine göre uzun yıllar toparlanamamış annem.Kız çocuğunun olmasını çok istiyormuş.Ölünce de bu olaydan çok etkilenmiş.Zaten ancak 8 yıl sonra beni yapmaya karar vermişler.

Eveet yavaş yavaş başlayalım tanışmaya