nieves | hyunho

tamam geliyorum

minho,

hyunjin ile okul çıkışı bize geldiğimizde anahtarı deliğe sokmaya çalışıyordum, sonunda girdiğinde içeri geçtik.

anında kucağıma atlayan soonie ile gülümsemiş ve onu kucağıma alıp salona doğru ilerlemiştik.

"kahve içer misin?"

"olur, yalnız şey ben çok kalmayacağım. jisung'un ev arkadaşı gitti falan uzun mesele onlarda kalıyorum, changbin de gelecek ama geç gelir o. o yüzden tek kalmasın jisung."

anladığımı belirtip mutfağa ilerledim. en çabuğundan iki kahve hazırlayıp yanına ilerlediğimde gördüğüm manzara yüzünden gülümsememe engel olamadım. hyunjin ve üzerinde üç kedim.

kahvelerimizi içerken hyunjin'in gözlerinin gittiğini fark ettim fakat dokunmadım. yaklaşık yarım saat sonra orada öylece uyuya kalmıştı ve ben hiçbir şey yapamadım.

gerçekten, bilerek değil. uyandıramadım.

hyunjin'in kendi kendine uyanmayacağını anladığımda changbin'i arama kararı aldım. beni tersleyeceğini ve yanlış anlayacağını düşündüğümden jisung'u arayamazdım. hyunjin'in telefonundan
changbin'i tuşlayıp kulağıma götürdüm, birkaç çalışta açtı.

"ne var hyunjin ya felixleyim çabuk söyle bekliyor."

"sana da merhaba changbin."

"lan, hyunjin'in telefonunun sen de ne işi var pis sapık ırz düşmanı? arkadaşıma ne yaptın çabuk söyle seni mahvederim."

"ya bir sakin olsana, bir şey yapmadım. sadece kedilerimi sevmek istediğini söyledi, bize geldik ve uyuya kaldı. onu uyandıramadım bu yüzden sana diyecektim ki jisung'un yanına biraz erken gider misin, tek kalacaktı çünkü."

"şu an sorgulayacak çok şeyim var ama hiçbir şey düşünesim gelmedi, tamam görüşürüz."

garip bir şekilde bu cevabı almıştım ve telefonu kapatmıştı, benim de işime gelmişti. uyuyan hyunjin'i koltukta daha rahat hale getirip üstünü örtmüştüm, sonra da yanındaki koltuğa geçmiştim.

ard arda gelen mesaj sesleri duydum, sesin her ne kadar hyunjin'in telefonundan geldiğini fark etsem de kilit ekranından okumaya çalıştım. 'bilinmeyen'

-
bilinmeyen
hyunjin selam
biliyorum beni hala affetmedin
fakat tekrar şansımı denemek istedim
eğer müsaitsen buluşalım mı?
-

sinirden köpüren halimi görmezden geldim ve fırsatın ayağıma geldiğini düşünüp kendim bir mesaj yazdım.

-

hyunjin
tamam, nereye geleyim?

bilinmeyen
gerçekten mi?
oh şey
istersen gelip seni alabilirim?

hyunjin
hayır ben gelirim

bilinmeyen
tamam
ben şu an okulun oradaki parktayım
istersen oraya gel

hyunjin
tamam geliyorum

-

telefonu elimden fırlattım ve hyunjin'i son kez kontrol edip evden çıktım. yürürken yerleri eziyordum adeta, sinirimi kaldırımdan çıkartmaya çalışır gibiydim. bu herifin hareketleri neden beni bu kadar sinirlendiriyordu bilmiyorum ama ne olursa olsun hyunjin'i üzmesine izin vermeyecektim.

parkın oraya geldiğimde arkası dönük, bankta tek başına oturan tanıdık bedene bakıp sırıttım.

"sürpriz!"