You are my sunshine, My only sunshine

CHAPTER 24

**_**

SARAH'S POV

I ran, I ran as fast as I can. But because of the heels of my shoes, and this long wedding gown I'm wearing, I'm moving slow, my feet ache. And before I could reach the door, someone grabbed me.

"Anak." Si Mommy. Si Mommy na umiiyak. Ang sakit na makitang umiiyak ang mga mahal mo sa buhay, pero mas nasasaktan ako dahil sa sitwasyon kong ito.

"Mommy. Please, kailangan ko na pong umalis." Tatakbo na sana ulit ako nang bigla syang magsalita.

"Anak bakit? Anong nangyari? Bakit umaatras ka sa kasal?"

"Kasi. Kasi, kasi hindi naman si Tristan yung gusto kong makasama habang buhay."

"Bakit? Mahal nyo naman ang isa't isa diba, pero bakit?"

"Mommy, naalala mo nung nasa US tayo? Alam nyo po yung sinabi nyo sa akin? 'Anak, kelan mo ba sasagutin si Tristan? halos limang buwan na syang nanliligaw sayo', kawawa naman yung tao.' Nung gabing yun nung sinabi nyo ang mga salitang yun, nag isip ako. Nag isip ako kung kaya ko. Nag isip ako kung kaya ko bang mahalin din sya ng higit pa sa pagkakaibigan. Wala akong nararamdaman para sa kanya noon. I'm still hurting that time. Kahit isang taon na yung lumipas nung kunyaring namatay si Matt. Mommy, si Matt parin ang mahal ko. Pero naisip ko na baka maging masaya kayo. Na baka ikaliligaya nyo kapag nakipagrelasyon ako sa kanya kasi napamahal na rin kayo sa kanya noon diba? So kinabukasan, naging kami. I was pretending when I said I love him. I was pretending all those times. Dahil sa inyo, ginawa ko yun. Nung tumagal na kami ni Tristan, unti unti feeling ko nararamdaman ko nang mahal ko na rin sya. Pero alam kong kulang parin yun." I was crying while saying these words. I looked at Tristan who's in front of the altar. No tears in his face, but I can tell that he's hurt. Sinabi ko lang naman ang totoo. Hindi sumagot si Mommy kaya nagpatuloy lang ako.

"Hanggang sa niyaya na nya akong magpakasal. Mommy, hirap na hirap ako noon. Pero sabi nyo, hindi na ako bata. Dapat pakasalan ko na sya. So nag yes ako. Pero alam ko paring hindi ganoon katindi ang pagmamahal ko para sa kanya."

"Mommy all those years, all my life, I did everything you said. I did everything to make you and daddy proud. I did everything to make all of you happy. You alwats say you love me, you always say you care for me, you always say you're proud of me, but I don't feel it. When I get recognitions, sasabihin nyo, proud na proud ako sayo nak! Pero once magkamali ako, kahit isang napakaliit na pagkakamali lang, para na akong kahihiyan."

"Ang hirap hirap maging artista. Lahat ng tao may say sa kung ano yung mga ginagawa mo sa buhay mo. Bawat kibot, may huhusga, bat galaw, may nakatingin sayo'. Mommy pagod na ako. Gusto ko lang maging masaya ng tuluyan."

"Nung bata ako, hindi pa ako nun nag aartista. Sabi nyo, gusto nyo lang maging masaya ako. Sabi nyo, gawin ko ang magpapasaya sa akin, kasi kapag nakikita nyo akong masaya, nagiging masaya rin kayo. Pero buong buhay ko, kontrolado nyo ako. Yung pananamit ko, yung lahat ng galaw ko, sa trabaho ko, ultimo nga sa pag-ibig may say rin kayo."

"Mommy alam ko na mahal nyo ko. Alam ko na gusto nyo lang akong protektahan at mapabuti. Pero, my, pagod na kasi ako. Gusto ko piliin ko naman yung sarili ko." Tumingin ako kay Angge na ngayon ay umiiyak saka nagpatuloy. "Tama si Angge, dapat piliin ko ang gusto ko. Piliin ko kung ano yung makapag papasaya sa akin. Dapat piliin ko kung sino ang mahal ko."

"And everyone, I am now saying that this wedding is off. Because my love, my true love, my great love, my only love, is no other than my Matteo. Excuse me." I didn't say anything after that. I just ran outside and looked for Matteo.

At kung siniswerte ka nga naman, nandun sya sa may parking. Nakasandal sa kotse nya habang umiiyak.

Ang sakit.

Ang sakit makitang nasasaktan sya. Pero, ngayon, malaya na ako. Malaya na akong pigilan ang sakit na nadarama nya. Malaya na akong mahalin sya.

Nagsimula akong maglakad. Tears are falling down my face. But these are happy tears. I'm crying because of happiness.

But.

These cries are becoming tears of pain and sadness again.

"Matt?" Halos di makapaniwalang sabi ko. Hanggang sa.

"Matt!!!" I ran as fast as I can, I can't stop my tears from falling.

"Tulong! Tulong!"

"Matt, are you okay? Matt!" I hugged him. He's now laying down the floor. People are starting to gather around us, some are shouting, some are so shocked, while me, I just cried while hugging him so tight.

"Sa-Sarah." He said, smiling so weakly.

"Matt, matt, shush, wag kang maingay, magpahinga ka lang muna,." I paused for a while and wiped my tears. His blood is now dripping! "Call the ambulance please!!!"

"Sarah." He called my name once again.

"Matt, shush, just rest. Save your energy. Rest, but do not rest in peace, okay? Wag mo akong iiwan, mahal kita."

"Sarah! Anong nangyari kay Matt? Parating na ang ambulansya." Halos di makapaniwalang sabi ni Daddy. Lahat naman kami hindi makapaniwalang may ganito palang mangyayari.

"S-Sarah, w-why are, are you all-all he-here?" Tila hirap na hirap na sabi ni Matt.

"Matt, wag kang magsalita, breathe Matt, breathe." Kinakapos na kasi ito ng hininga.

After a while the ambulance arrived. Dinala kaagad ng mga nurse si Matt sa loob ng ambulansya. Sumakay na rin ako sa loob nito.

"Matt, Matt, listen to me, I love you okay, I love you, wag kang mamamatay ha, Mahal Kita, wag mo akong iiwan. Hin-hindi ko alam kung kakayanin ko pa." Sabi ko habang hawak hawak ang mga kamay nito at umiiyak.

Pero.

'I, I-I love you, Sa-Sarah." These were the last words he said before he closed his eyes.