Als Dag en Nacht

5. De laatste hand

Door de lange nachten tijdens de winter was het mogelijk het Festival buiten te vieren zonder last te hebben van het daglicht. In de vroege ochtend zouden de feestelijkheden zich verhuizen naar een zaal binnen, voor de zon opkwam.

Vannacht was ik speciaal eerder opgestaan -net laat genoeg om het ontbijt te missen, maar vroeg genoeg zodat ik de laatste voorbereidingen kon meemaken.
De twee dagen voor het Festival genoten misschien zelfs mijn voorkeur tegenover het feest zelf, want nu kon je in alle rust van de schoonheid genieten. De lucht was scherp, helder en ijskoud, een voorbode van sneeuw. Die kon echter nog even op zich laten wachten, aangezien de nachtlucht nog steeds volledig zichtbaar was. Casitania was bijna vol. Haar paarse licht zorgde ervoor dat elke Faerie die buiten bezig was af en toe even stopte om zichzelf te bewonderen in alle mogelijke weerspiegelende oppervlakken die aanwezig waren -magie deed onze ijdele kant naar boven komen.
Lange, dunne spiegels die aan de bomen waren gehangen glommen en trokken met hun verleidelijke schittering de bedienden aan. Met een lachje keek ik naar mijn eigen handen, die een onaards zwartblauw kleurden, en toen naar de achtertuin.

Het had voor het eerst stevig gevroren, ook overdag, en de beekjes en fonteinen waren bedekt met een dunne laag ijs die de komende maanden niet zo snel zou smelten en zelfs dikker zou worden. Het was een goed teken dat de temperatuur zo laag lag; dat zou het Festival magischer maken. Ik merkte duidelijk dat alle bedienden er naar uitkeken, want ook hen werd rust gegund en ze mochten mee feesten zodra ze klaar waren met alles klaar te zetten. Een soort onuitgesproken spanning heerste onder hen terwijl ze tafels neerzetten, versieringen ophingen in de bomen en liefkozend sterrenlichtjes loslieten, die doelloos over het terrein begonnen te dwalen. Over twee dagen zouden ze gewend zijn aan de omgeving en zou hun licht het felst stralen.
"Goedenacht, Anata." Mijn vader had geen moeite gedaan zijn komst te verbergen, en ik was dan ook niet verbaasd toen hij naast me kwam staan, een ongewoon tevreden blik werpend op de tuinen. Blijkbaar verliep alles naar wens. Ik kon me de enorme druk die op zijn schouders rustte bijna niet voorstellen, want hij moest de koninklijke familie evenaren -die trouwens ook op bezoek zou komen, en oordelen over mijn vaders beslissingen. Ik twijfelde er dus niet aan dat hij het onderste uit de kan zou halen.
"Goedenacht, vader." Er waren verschillende dingen die ik graag met hem zou bespreken, maar ik waagde het niet die onderwerpen aan te snijden -niet nu hij zo druk en gestrest was met alles wat er aan het gebeuren was.
"Ik verwacht je aan mijn zijde samen met Sabik, tijdens de start van het Festival", zei mijn vader toen. Ik keek opzij en zag dat er achter hem drie adviseurs stonden, ongemakkelijk met hun tanden knarsend. Ondank dat ze duidelijk belangrijke dingen te melden hadden schonk mijn vader er geen aandacht aan en slenterde rustig verder, hier en daar met simpele magie een decoratie herschikkend. Macht straalde daarbij van hem af. Waarschijnlijk wou hij dat ik hem volgde, maar ik draaide me om en ging op zoek naar Sabik. 

Die vond ik in de stallen, de paarden bekijkend. Elk jaar werden er verkocht en kwamen er bij, en mijn broer was altijd al degene geweest die het meeste interesse toonde in de dure dieren met hun fraaie bouw en sierlijke hoofden. De hengsten van het landgoed -Sabiks persoonlijke favorieten- hadden een apart gedeelte in de stal, waar het ongewoon warm was.
"Goedenacht", zei ik, tegen een staldeur leunend. De vochtige, warme adem van het witte paard in de stal kriebelde tegen mijn wang. Sabik knikte slechts met een glimlachje, zijn eigen dier over de neus aaiend. Zijn karakter had ik altijd al moeilijk te doorgronden gevonden; het ene moment was hij afstandelijk en het volgende kon hij hartelijk lachen met wat je te zeggen had. 
Misschien was dat een bijwerking van zijn dienst in het leger -ik wist het niet.
"Vader wilt ons op het podium houden." Nu ik het zo uitsprak, klonk het helemaal niet aangenaam. Op het podium zitten betekende dat ik niet zou kunnen dansen of drinken, en stond dus gelijk aan geen plezier. Als ik geluk had zou ik later op de avond vrij krijgen, zodat ik toch nog kon meedoen. Een volledig Festival missen was niet iets waar ik naar uitkeek. 
"Ik heb met vader over Zoran gesproken", begon mijn broer plots, alsof mijn woorden van eerder langs hem heen waren gegleden. De sfeer, die eerst nog vrij gemoedelijk was geweest, verkilde meteen. Het achterliggende onderwerp van hun gesprek was helder. Hij en Zoran waren ongeveer even oud en goed bevriend, eigenlijk had ik wel kunnen verwachten dat ze elkaar zouden spreken over dat soort zaken.