လူခေါ်ဘဲလ်ခလုတ်ကို ဆက်တိုက်နှိပ်ရင်း Sehun အခန်းတံခါးရှေ့မှာ ရပ်နေမိသည်။ ကော်ရစ်တာအဆုံးက မှန်တံခါးကတဆင့် မှောင်မဲနေသည့် ကောင်းကင်ကြီးကို ငေးရင်း သက်ပြင်းချမိတာလည်း အခါခါ။
ဘာလို့ ခုထိတံခါး လာမဖွင့်သေးတာလဲ။
ကျွီ...
တံခါးပွင့်လာပြီး အပြင်ဘက်ကို ခေါင်းပြူကြည့်လာတဲ့ အစ်ကို... ။ သူ့ကိုတွေ့တော့ တံခါးဖွင့်ပေးသည်။
" Sehun... လာလေ။ "
ဆွယ်တာအင်္ကျီအထူကြီးနဲ့ ဂွမ်းဘောင်းဘီပွပွကြီး ဝတ်ထားတဲ့ အစ်ကိုက ခုထိ နေမကောင်းသေးတာလား။
နေမကောင်းတဲ့သူကို ဒီစကားတွေပြောလို့ ဖြစ်ပါ့မလား။ နောက်နေ့မှပဲ ပြန်လာရမလား။
Sehun တံခါးဝမှာ ရပ်နေရင်း တွေဝေနေမိသည်။
" ကလေး ဝင်လာခဲ့လေ။ အပြင်မှာ အေးတယ်။ "
Sehun ထပ်စဥ်းစားမနေတော့ဘဲ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ စားပွဲပေါ်မှာတော့ သောက်လက်စ ကော်ဖီတစ်ခွက်နဲ့ ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်တစ်ခု။
အစ်ကိုက သူ့ရှေ့က ခုံမှာ ဝင်ထိုင်သည်။
" ဆေးရော သောက်ပြီးပြီလား။ "
အစ်ကိုက ခေါင်းခါသည်။
" မသောက်ရသေးဘူး။ အခုပဲ သောက်မလို့ပဲ။ "
" ဆေးက ဘယ်မှာလဲ။ "
" ရတယ်။ ကိုယ့်ဘာသာ ယူသောက်လိုက်ပါ့မယ်။ "
Sehun က ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ကြည့်နေတော့မှ ဆေး ထားထားသည့် နေရာကို ပြောပြသည်။ သူသိတာပေါ့။ ဒီအတိုင်းသာဆိုရင် ဆေးသောက်မယ့်သူ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ။
အိပ်ခန်းထဲက စားပွဲပေါ်က ဆေးထုပ်ကို သွားယူပြီး ရေနွေးနွေးလေးတစ်ခွက်ယူကာ ဧည့်ခန်းကို ပြန်လာခဲ့သည်။
" ရော့ ဆေးသောက်လိုက်ဦး။ "
ငြင်းဆန်ခြင်းမပြုဘဲ Sehun ပေးတဲ့ဆေးကို ချက်ချင်းယူသောက်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်လုံး ရှိုးတို့ရှန်းတန်းနဲ့ ဘာပြောရမှန်းမသိ။ Drama တစ်ခုလာနေတဲ့ tv ကိုသာ စိတ်မပါဘဲ ငေးနေမိသည်။
STAI LEGGENDO
Love is Art [COMPLETED]
FanfictionThe Art of Love is who you share it with... Christmas present from Me!!!