Sabah olduğunda Shuichi'ye bir telefon geldi. Arayan hastaneydi. Endişe içinde telefonu açtı. Kısa bir süre sonra konuşma bitti ve mavi saçlı genç koşa koşa hastaneye gitti. Doktor onunla konuşacakları olduğunu söylemişti. Ailesinden kimse yoktu tabi. Ve ona şuan en yakın olan kişi kendisiydi. Hastaneye vardığında ilk iş Kokichi'nin odasının camından iyi olup olmadığını görmek oldu. Derin bir nefes verdi. İyiydi, mışıl mışıl uyuyordu ama teni öncekinden daha soluktu. Sonra üst kata doktorun odasına doğru ilerledi. Kapıyı tıklattı ve içeri girdi.
"Hoşgeldin Saihara."
Shuichi: Merhaba efendim.
"Merhaba. Umarım seni endişelendirmemişimdir."
Doktor iyi ve orta yaşlı bir adamdı. Nazikti.
Shuichi: Hayır efendim.
"Güzel, telefonda da söylediğim gibi seninle konuşmak istediklerim var... Biliyorsun, artık Ouma hastalığının 4. evresinde. Bundan sonra geri dönüş yok. Bu biraz üzücü gelebilir. Aniden söylemek istemiyorum ama başka çaremiz yok. Elimizden geleni yapmaya çalışıyoruz, zaten küçük bir hastaneyiz. Ama ne yazık ki artık yetişemiyoruz. "
Shuichi: Efendim ne demek istiyorsunuz?
"Yani... Biz eğer sizin de izniniz olursa Ouma'ya bağlı olan makinelerin fişini çekmeyi düşünüyoruz. "
Shuichi: Ne? A-ama bunu yapamazsınız!
"İnan ki yapmak istediğimizden değil evlat. O zaten en sonunda ölecek. Son günlerde yemeklerini bile düzgün yiyemeyecek kadar kötü durumda. Artık devlet tarafından desteklenmiyoruz. Ama eğer- "
Shuichi: Efendim bu, bu hiç mantıklı değil! Sırf sizin sorunlarınız ve eksikleriniz yüzünden bir hasta ölemez! Bu bir suç, olmaz mı?
"Sana başta da söyledim. Elimden daha gelen birşey yok. Başka hastaneye transfer edilebilir ama... Bu baya zor gözüküyor. "
O sırada masadaki telefon çaldı. Ve doktor koşarak alt kata doğru ilerledi. Shuichi ne olduğunu anlamamıştı. Ama galiba önemli birşeydi. Ne olur ne olmaz peşinden koşmayı seçti.
__________________________________________
Doktor eldivenleri ile Kokichi'nin odasına girdi. Ardından birkaç hemşire ellerinde makineler ile peşinden odaya girdi. Ve kapı kapandı. Camdan onları izledi. Elleri titriyordu. Diğerlerini aradı ve bir süre sonra koridor doldu ve taştı. Kalp masajı uygulayan doktor durdu ve eldivenlerini çıkardı. Çok geçti. Ani atak yüzünden kurtulamamıştı. Dışarı çıktı.
Shuichi: Efendim! Durumu nasıl? İyi değil mi?!?
"Ben... Üzgünüm ama onu kaybettik. "
Kulağında yankılanan ses onu daha da çok titretmişti. Şok aleti bile kullanmamışlardı. Belki de dün onu geri getirmeseydi, hala daha iyi olabilirdi. Duyduklarına inanmadı. Defalarca bunların bir yalan olduğunu söyledi, bağırdı. Ama hiçbiri işe yaramadı. Hemşireler teni bembeyaz, saçları soluk ve gözlerinin altı mosmor hastane gömleği içindeki çocuğun üzerini beyaz bir örtü ile örttü. Bu sondu. Ona veda bile etmemişti. Daha onu sabah gördüğünde iyiydi, uyuyordu. Kafası allak bullak olmuştu. Hala inanamıyordu. O örtüyü üzerinden itip "Bu bir yalan! " demesini bekledi. Ama tek bir söz bile duyulmadı koridorda...
__________________________________________
Cenaze sessizdi. Sadece arkadaşları ve o çok gizli örgütün birkaç üyesi gelmişti. Herkes yavaş yavaş gitti. Bir tek Shuichi kalmıştı. Buraya geldiğinden beri aklında dün onun söylediği söz yankılanıyordu.
"Bu bizim bir çift olarak ilk günümüz."
Aslında ilk ve son günleri olmuştu...
BİLİYORUM ÇOK ANİ OLDU AMA YENİ KİTAP İÇİN ÇALIŞMALARDAN DOLAYI BÖYLE OLDU. ONUN DUYURUSUNU SONRA HESABIMDA YAPACAĞIM. BU FİNAL DEĞİLDİ. SON BİR BÖLÜM KALDI, O HEM EN ÇOK ATMAK İSTEDİĞİM HEM DE HİÇ ATMAK İSTEDİĞİM BÖLÜM ;)
