BU BÖLÜMDE SİNİR KRİZİ GEÇİRMEYE HAZIR OLUN ÇÜNKÜ BUNDAN SONRASI İYİ OLMAYACAK (ZATEN DEĞİLDİ DBKDJDNDHD)
O anda neye uğradığını şaşırmış olan cılız oğlan onu itmedi. Bu çok güzel hissettirmişti.bir süre sonra dudakları birbirinden ayrılan iki genç arasında bir sessizlik oldu.
Shuichi: Ouma, benimle... Çıkar mısın?
O an Kokichi ne diyeceğini bilemedi. Tüm kalbi ile onu sevdiği doğruydu ama... Ya ayrıldığında ne olacaktı? Sonuçta yakında hastalığı 4. evreye ulaşacaktı. Bu saatten sonra ölümü yakındı. Eğer şimdi mutlu olurlarsa sonrası daha kötü olacaktı.
"Hayır. Üzgünüm, Saihara-chan. "
Mavili oğlan şok içindeydi. Onu reddetmesi imkansızdı. Eğer öyle olsaydı, az önce söylediği kelimeler ağzından çıkmazdı. Eğer öyle olsaydı, onu öptüğü zaman onu itmesi gerekirdi. Öyle olsaydı, gördüğü rüyada duyduğu kelimeler bir yalan olurdu.
Kokichi: Saihara-chan... Ben üzgünüm, ama galiba başka birisine aşığım.
Hasta oğlanın şuan uydurabildiği tek yalan buydu. Ve daha önce söylediklerinden en ağırı buydu sanırım.
Shuichi: B-bu sorun değil! Ben a-anlıyorum. Biraz hava almaya çıkacağım. İyice dinlen...
Odada tek başına kalan genç artık kendinden tiksiniyordu. Yüzünden düşen damlalar örtüsüne damladı. Ellerine baktı. Kolları çürüklerle kaplıydı. Bacakları da öyle. Her tarafı bandajlar ile kaplıydı. Başını yastığa gömdü. Ve ağlamaya devam etti.
__________________________________________
O günden sonra Shuichi hastaneye gelmeyi bıraktı. Odasından pek çıkmıyordu. Kokichi'nin ziyaretleri kapanmıştı. Artık 4. evrede olduğu için odasına doktor ve hemşireler dışında kimse girmiyordu. Bunun nedeni makinelerdi. Tam 5 makineye birden bağlıydı. Bazen ölecekmiş gibi hissetmeye alışmıştı. O kadar zayıftı ki neredeyse kemikleri sayılıyordu. Bazen telefonda diğerleri ile konuşabiliyordu. Bir gün Himiko aradı.
Kokichi: Alo?
Sesi çok boğuk çıkıyordu.
Himiko: Ouma-kun benim Himiko.
Kokichi: Ah, üzgünüm Himiko.
Himiko: Sorun değil. Ben... Sana birşey sormak istiyordum...
Kokichi: Evet dinliyorum, tabiki.
"Sen... Pes mi ediyorsun? "
Kokichi: Ne? Ne hakkında?
Himiko: Biliyorsun... Hastalığın. Hala yaşamak istiyorsun değil mi?
"Aslında hayır. "
