Are You With Me? -Lorenzo B. [Taglish Version]

Chapter 40: Snow

Chapter 40: Snow

I can't believe it.

Fucking shit.

I really can't believe it!

I really did it. I fucking did!

Now I'm back here. Back to the reality where I'm completely stuck with.

Ahh!

Bakit ba kasi kailangan ko pa magshift para lang maranasan na mabuhay sa mundong gusto ko?!

I'm currently staring at my old plain white ceiling while I'm trying to calm myself from bursting emotions by smelling the scented lit candle. Naalala kong sinindihan ko nga pala iyon nung time na susubukan kong magshift. At talagang nakapagshift ako!

I don't know how to express all of what I'm feeling right now. Halu-halo ang lahat. Halo-halo ang nararamdaman ko ngayon. I can enumerate them but for now, I can only explain it in the most simplest form;

1. Natutuwa ako kasi naranasan kong makapagshift ng maayos. Isa na akong ganap na shifter! Thank you, universe! I love you!

2. Lungkot at inis. Andito nanaman ako balik sa normal kong buhay. Hayyyy.

3. Iyak—Naiiyak ako kasi namimiss ko si Lorenzo!

4. Pagod. Sobrang sakit ng ulo ko! Alam mo yung feeling na nakainom ka ng marami tas para kang may hangover? Ganon! Pero mas malala. Parang binibiyak yung ulo ko sa sakit!

Paano ba namang hindi sasakit ang ulo mo Astrid 'e halos mahigit tatlong buwan kang nasa Hogwarts tapos isang buong araw ka lang nagpahinga sa current reality mo?

Pumikit ako saka ko kinapa ang aking noo. Para akong nilalagnat!

Agad akong dumapa at itinabon sa katawan ang aking blanket. Feel ko talaga lalagnatin ako na parang hindi huhu. Sobrang sakit talaga ng ulo ko. Matutulog muna ako.

Kinusot-kusot ko pa ang aking mata habang sinusubukan kong iklaro ang aking isip saka tuluyang bumangon.

Napakunot naman ako ng noo nang mapansin ang pagbabago ng aking paligid.

Ha?

Bakit ako nandito?

Shuta.

Bahay ko pala 'to.

Sorry, epekto ng bangag. At kakatapos lang magshift.

Naks, damang-dama ang pagsshift. Feel ko tuloy certified shifter na ko dahil roon.

Agad akong tumingin sa aking kanan para sana tumingin sa orasan sa side table pati na rin ang mismong lamesa kaso naalala ko nga palang wala ako noon.

Pucha.

Sinampal nanaman ako ng kahirapan.

Napakamot na lamang ako sa ulo saka tumingin sa aking cellphone.

October 2nd. 6 pm.

But in my dr, I was almost 2 months ahead!

All of the memories I felt in my dr feel like it just happened yesterday.

I mean.. totoong kahapon nga iyon!