gözlerini ani bir şekilde açarak derin nefesler aldı jisung. başını döndüğü için eli ile sırasının iki yanından tutuyordu. sınıftaki çocuklar bir şeyin olduğunu anlamış ve ona iyi olup olmadığını soruyordu.
etrafındaki sesler uzaktan geliyordu ve gözü hiç bir şey görmüyordu. bir süre sonra sesler tamamen kesildi ama onun yerine gözünün önünden kaybolmuş anıları geçiyordu.
bir süre sonra kulaklarını dolduran uğultu ile açtı gözlerini ama gözüne gelen ışıkla tekrar kapatmak zorunda kaldı. bir kaç saniye sonra etrafındaki sesleri duymaya başaladı.
"yani diyorsunuz ki, jisung her şeyi hatırlıyor?" annesinin endişeli sesini duyduğunda gerilmişti.
"her şeyi değil ama büyük olasılıkla çoğu şeyi hatırlıyor. tabii öyle olmama ihtimalide var. öğrenmek için ilk önce jisung uyanmalı." doktor odayı terk ettiğinde annesinin biri ile daha konuştuğunu duydu jisung.
"sende artık git oğlum, ben kalırım burada."
"hayır, lütfen burada kalmama izin verin. jisung benim için çok değerli ve şu an onun yanında olmak istiyorum." duyduğu sesin minho'ya ait olduğunu anlaması çok uzun sürmemişti. tabii bununla beraber gördüğü şeyler-anıları- tekrar gözünün önünden geçmeye başladı.
anlık gelen duygularla gözlerini araladı. yanı başında oturan annesi bunu görünce hemen ayağa kalktı ve dokturu çağırdı. sonra soru yağmuru başlamış zaten.
"jisung, bebeğim, iyimisin oğlum? başın ağrıyor mu? nasıl hissediyorsun? bir şeyler hatırlıyor musun?" yerinden doğrulmak isteyen oğluna yardım etmişti annesi.
"iyiyim anne." durgun durgun etrafına bakınmış ve karşısındaki koltukta ona dolu gözlerle bakan minho ile göz göze gelmişti.
içeriye giren doktor bazı kontroller yapmış, bazı sorular sormuş ve sonrada dinlenmesini söyleyerek oradan ayrılmıştı. dinlenmesi gerekiyordu sonuç olarak 17 yıllık hatıralarına tekrar kavuşmuştu.
____________________________________
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
