Fall

Chapter 4

Maddie's P.O.V

FLASHBACK

Today is the day that we're leaving. My mama went here yesterday. Ayaw ni mama ihatid ako sa airport kasi baka pigilan niya daw ako. Si eya ang nag drive sa amin papuntang airport. Sumama si tyang at kianna. Ayaw sana sumama ni tyang kasi iiyak daw talaga siya.

"Tinatawag na kami eya, tama na eya. Tyang tingnan mo ang hawak sa akin ni eya ang higpit ng hawak." Sabi ko.

Nagsisimula na kami umiiyak. Hindi na ako ni tyang binibitawan. Si eya naman iyak lang ng iyak. Niyakap na naman sila bago umalis pa. Hihintayin daw kami makaalis talagang pinanindigan nila yun.

Mabilis lumipas ang buwan at mas lalo kamig naging busy. Alam kong mahirap ang med school dito. Iba pa din kapag kasama mo sila. I feel empty without them.

Majoy and i are running because we're late already in our class. Thank god because our prof. is also late, after 5 hours of lecture we got dismissed. We went to a starbucks for a 1 hour break.

"Nandito daw sila kianna sa new york." 

"Really?" 

"Mga baklang ito. Walang pasabi na pupunta kayo dito." Sabi ni majoy.

"Nag chat kami sayo." Sagot ni kianna.

"Kanina lang." Niyakap ko naman si kianna at kalei.

"What are you guys doing?" Kalei asked.

"We still need to study." I told her.

"Say hi naman maddie to my vlog." I waved at at kianna's cam.

"So we should ask these two people beside me." Lumipat kasi si kianna sa tabi namin ni majoy at si kalei naman ang humahawak ng camera.

"Kamusta ang buhay niyong dalawa?" 

"Okay lang naman kami ni maddie. Hindi pa naman kami namamatay sa mga libro na binabasa namin."

"Ikaw mads?"

"As you can see buhay pa naman kami. Lumalaban pa naman kami." Sabi ko. Tumawa nalang kami.

Mabilis lumipas ang taon konting hirap nalang at magiging doctor na din ako. In those years are full or tears, joy, and happiness but i'm almost in the finish line why would i give up? 

"So pano ba yan uuwi na kayong pilipinas pag kunyari kinasal ako ah." Sabi ni tyang ihahatid namin si tyang sa airport. 

"Promise namin yun tyang sayo kung ikakasal ka na ang bilis man lang kumuha ng ticket." Sabi ni majoy.

"Eh mabilis lang naman palang kumuha ng ticket. Halika na uwi muna kayong dalawa sa pilipinas." Sabi ni tyang.

"Tyang umuwi ako nung birthday ni Timo last year." Agad na sabi ni majoy kaya parehas silang tumingin sa akin.

"Oh sige, basta yung promise niyo sa akin maddie at majoy." 

"Opo tyang." Sagot ko.

Pero sabi nga nila kapag malapit ka na sa finish line mas mahirap ang magiging pagsubok. I always cry in the middle of the night thingking about those things. Pano kung hindi ako makapasa? Pano kung hindi ako maging doctor? Many questions but you should always believe in yourself that you can.

Galing kami sa labas kanina para magpahangin. I always admire the view here in New York it gives me chill. 

"Maddie, kape oh." Binigyan ako ni majoy ng kape.

"Salamat naman po majoy." 

"Siya pa rin ba?" 

"Huh? Sino?" 

"Sus wag mo akong maloko maddie may alam ako. Underrated kasi kayong dalawa eh pero don't worry ship ko kayong dalawa. Konti lang kaming team balcony." 

"Anong team balcony? Hoy majoy tumigil ka nga." 

"Maddie bat hindi mo sinubukan?"

"Kasi natatakot ako majoy. Pero mali yung naging desisyon ko."

"Maddie alam mo na ba?"

"Yes and i'm happy kasi yun talaga yung wish ko para sa kanya na mahanap niya yung happiness and i guess natupad na." I smiled at her. 

"Naalala ko pa nun na sobrang close niyo pero sa isang iglap nawala." Majoy words hits me it gives me pain. Because i'm scared to lose her but i already did. 

Mabilis lumipas ang taon at eto na yung hinihintay ko. Lahat na iyak at paghihirap ko ay masusuklian na. I'm happy for myself.

"Madeleine Yrnea Madayag M.D"

I am a doctor now.

Author's Note:

Short update! Feel free to comments :) Stay safe!