Ben yağmur, yaşayacağım hayatı sizlerle paylaşmak istedim. Şimdi siz bana soyadın ne diye soracaksınız, ben de bilmiyorum.
Size şöyle anlatayım; Ben bebekken ailem tarafından yurda bırakılmışım. Ailemin kim olduğunu bilmiyorum, merak etmiyorum diyemeyeceğim deli gibi meral ediyorum. Ben 23 yaşındayım ve bu yaşıma kadar beni yurtta bildiğim ailem yani müdürümüz Derya ve yardımcısı Umut abi büyüttü, benim ve benim gibi olan bir kaç kişiyi daha, aynı kaderi paylaştığım kişilerle, o kişiler benim kardeşlerim. Birlikte uyuduğumuz, birlikte yemek yediğimiz, birlikte okuduğumuz okullar, aynı odayı paylaştığım kardeşlerim. Bu arada Derya ve Umut Özsoy evliler. Onların çocuğu olmuyormuş, ondan dolayı bizi çocukları olarak gördüler.
Ben böyle mutluyum yani bebekken ailemin beni istemeyip yurda bıraktıkları için üzülemem bazen iyi ki de bırakmışlar diyorum çünkü ben mutlu büyüdüm yani sizin bildiğiniz yurtlar gibi değildi büyüdüğüm yurt. Ama bazen oturup ailemin beni neden bıraktıklarını sorgularım, yada neden beni istemediklerini, nasıl olduklarını merak ederim. Ama yaptığım onca şeyden sonra ailemin beni bulmasını isteyemem ki zaten istemem, onlarda beni bulacak değil ya. Ben onlarsız onlar da bensiz bu hayata alıştılar.
Küçük yaşlarda yurtta arkadaşlarım vardı, onlarla birlikte okula gittiğimizde bizimle dalga geçerler, kimi zaman aileleri bizi okulda istemezdi. Sokaklarda oyun oynadığımızda kimisi dalga geçer, kimisi canımızı yakmak isterdi. Parka gittiğimizde diğer çocuklarla oynamak isterdik ama onlar bizden kaçarlardı. Lise dönemlerimin çokta güzel geçtiği söylenemez. Lise döneminde yurttaki arkadaşlarımdan ayrı bir okula gittim daha doğrusu hepimiz farklı okullarda okuduk, dışlandık, istenmedik ama buna rağmen liseyi bitirdik. Lise bittikten sonra bir iş bulup yurttan ayrıldım ve kendi ayaklarım üstünde durmayı öğrendim, benimle birlikte yurttan birkaç arkadaşım daha ayrıldı. İlk başta çok çalıştım İç mimarlık bölümünü kazandım, hem okuyup hem çalıştım. Üniversitede kimse tarafından dışlanmadım çünkü kimseyle ben konumuyordum çünkü buna alışmıştım, bir kişi hariç. Bir kız arkadaşım oldu ama arkadaştan öteydi, çünkü onu hayatımın merkezi yaptım. Yıllarca süren dostluğumuz var ve hayatım kaldığı yerden son hızla devam ediyor.
Her neyse fazla uzattım biliyorum. Anlayacağınız; Bu benim hayatım, bu benim hikayem...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YAĞMURA TUTULDUM
Fiksi Remaja24 yaşıma kadar kimsemin olmadığına, hatta ailemin beni bile isteye bıraktığına inanırdım. Benim 24 yaşıma kadar umudum yoktu, içimdeki umut beni terk etmişti. Öyle bir anda, öyle bir vakit oldu ki beni terk eden umudum yeniden geldi. Yağmur, bebek...
