9.bölüm

25 18 29
                                    

"Koca dünya da bir ailem bile yok artık

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

"Koca dünya da bir ailem bile yok artık..."

~~~♡~~~

O bu dünya da değildi artık.

Onu göremeyecektim, sarılamayacaktım, koklayamacaktım...

Nerden bilebilirdim onu son görüşüm olduğunu?

Bilseydim bırakır mıydım?

Özür dilerim baba.

Daha seninle uçuruma ev yapıp yaşlanacaktık.

Özür dilerim...

Saatlerce yatmış olduğum hastane yatağında tavanı izliyordum.

Getirilen yemekleri yemiyor, kimseye tepki vermiyordum.

Çünkü ne demem gerektiğini bilmiyorum.

Odanın kapısı açılıp içeri biri girdiğinde gözümden akmış bir damla yaşı sildim ve bakışlarımı kapıya çevirdim.

"Alev bir şeyler yemen gerekiyor."

Diye kısılmış sesi ile elinde ki yemek ile yanıma oturdu.

Gözleri kızarmış, saçları karışmış, çok halsiz görünüyordu.

Elinden yemeği aldım ve kenarda ki masanın üstüne koydum.

"Sen neden böylesin?"

Diyebildim acıyan boğazımdan çıkan kısık ses ile.

"Senin için korktum."

Gülümseyip gözünden akan bir damla yaşı sildim ve yatakta oturur pozisyona geldim.

"Buradan ne zaman çıkacağız?"

"Yemek yediğin zaman."

Demesi ile kısaca tabakta ki yemeğe göz atıp önüme aldım ve bulanan mideme rağmen zorla ağzıma bir kaşık sıkıştırdım.

"Git hadi doktor ile son kez görüş bende şunu bitireyim."

Başını sallayıp çıktığında bende dolmuş gözlerimi tavana çevirdim.

İçim yanıyordu fakat insanların yanında ağlayıp güçsüz görünmekten nefret ettiğim için ağlayamıyordum.

Güçlü durmak kötü olmanın en büyük kuralı!

Göz yaşlarımı silmeden bakışlarımı önümde ki tabağa çevirdim ve yemeğe başladım.

Babamı çok seviyordum.

Ama onun için ağlamak bana hiç bir şey kazandırmayacak tam tersi yıpranmama neden olacaktı.

Hem ben ona söz vermiştim!

Ona bir şey olursa yıkılmak yok demiştim 10 yaşında.

O gün sabah'a kadar babamla sahil'de oturmuştuk.

ALEVHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin