Seeelaaaamllaaar!Nasılsınız?İyisinizdir umarım..Bu bölüm Vuslat'ın macera dolu gününe şahitlik edeceğiz.İsterseniz uzatmadan bölüme geçelim ha? Tüm Türkiye'ye geçmiş olsun zor günler geçiriyoruz ne olur dikkat edin<3 Neyse daha fazla uzatmayayım bölüme geçelim iyi okumalar yukarıda ki şarkıyı açmayı unutmayınn.
Tüm söyledikleri aklımda dolanıyor. -t.A.T.u
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4.Bölüm; Kaybettin Vuslat Sayar.Kaybettin.
Bedenimi sert bir yere vurmamla gözlerimi araladım.Burnuma dolan ağır toprak kokusu bana mezardaymışım gibi hissettirdi.
Nerede olduğumu algılamaya çalıştım sonra birden zihnimde bir ampul parladı.Doğru ya!Dün gece parkta uyuyakalmıştım.Gülme seslerini duyunca seslerin geldiği yöne baktım,3 tane çocuk bana bakarak gülüyorlardı.Yan tarafımdan elime çamur aldım birazını yüzüme sürüp çocuklara döndüm.
"Böööö!" diye bağırarak elimdeki çamuru onlara attım.Hepsi birlikte bağırarak kaçtı.Omuz silktim ve üstümü başımı silkip evin yoluna koyuldum.Aklıma Mirza geldi.İyi miydi acaba?Onun bu hale gelmesinden kendimi sorumlu tutuyordum...Annemin vefatından da kendimi sorumlu tutuyorum.Baran'ın yaptıklarının vebalini neden ben kendime çektiriyordum ki?
Telefonumu cebimden çıkardım ve Mirza'yı aradım.Çaldı...çalıyor..çalıyor...Tam telefonu kapatacakken Mirza'nın sesini duydum.
"Efendim." dedi.Ama soru kelimesi değildi bu öyle hissettim. "Ben nasıl olduğunu merak ettim de,aramak istedim.Nasılsın iyi misin?" "İyiyim." inanmadım,içim de rahat etmedi zaten. "Konum atar mısın?" derin bir nefes verdi ve konuştu. "Sebep?" "Benim yüzümden bu hale geldin,iyi olduğunu görmek istiyorum." cevap vermeden telefonu kapattı.Gözlerimi devirdim ve yoluma devam ettim.10-15 dakika sonra bir bildirim geldi.Mirza'dan...Dudağımın kenarıyla güldüm.Konumu açtım,açmamla şok oldum... "E bu ev.." dedim ve duraksadım. "Bu ev benim evimin yan tarafındaki bina..." şaşkınlıkla yürümeye başladım.Bu kadar yakınımda olması şaşırttı.
Birkaç dakika içinde Mirza'nın evine varmıştım.Kapının önünde durdum ve hiç düşünmeden kapıyı çaldım.Anında kapı açıldı.Karşımda bir kız gördüm,turuncu saçlı,beyaz tenli oldukça güzel bir kızdı.Sevgilisiydi sanırım Mirza'nın.Gülümsedim,gülümsedi ve kapıdan çekilip eliyle içeriyi gösterdi.İçeri girdim,koltukta yatan Mirza'yı gördüm.
"İyi mi?" dedim kıza dönerek. "Değil,gece uyuyamadı.Yarasının daha fazla acımaması için yüz üstü yatmasını söyledim defalarca ama dinlemedi." "Anladım,ilaçları olacaktı alıyor mu onları?" "Hayır.İlacın insanı uyuşturup acısını unutturduğunu söylüyor.Yani ilaçların iyileştirdiğine inanmıyor." kaşlarımı çatarak kızın dediklerini dinledim.Ben de hep böyle düşünürdüm..Bu yüzden hiç ilaç almam. "Neyse gel,geçelim içeriye." dedi ve kız kolunu belime attı.Mirza gözlerini bana çevirdi hiçbir şey demeden önüne döndü.
