Turn and Leave

Hoofdstuk 2

Serena:
Auto
11:17

Ik zit écht niet lekker in de auto. De drie koffers van Olivia nemen echt teveel been ruimte in beslag. Ik weet dat de sfeer er niet beter op wordt als ik er iets van zeg, dus ik besluit mijn mond te houden. Mijn blik valt op Noah. Hij zit bij het raam en staart naar buiten. "Waar zou hij over na denken?", vraag ik mij af terwijl ik een stuk kauwgum uit mn tas pak. Is hij bang voor de reis? Noah lijkt altijd zo onbereikbaar. Durft hij niet tegen mij te praten, of ziet hij me gewoon echt niet zitten? Zonder me nog verder druk te maken tuur ik naar buiten. Het is een half uur geleden dat ik voor het laatst een andere auto heb gezien. De bomen langs de snelweg hebben zich ingewisseld tot grote, dichtbegroeide dennebomen. Doordat de bomen zo dicht op elkaar staan is de hele lucht donker geworden. Wat ook niet mee helpt is dat er al vanaf vanochtend een dikke mist in de lucht hangt. "Het laatste waar je op zit te wachten zijn tegenliggers, in deze mist zie je die niet aankomen." Mijn gedachten wordt aprubt gestopt door Jace die keihard op de rem trapt. Gegil klinkt. Een harde klap volgt. Voor zo'n tien seconden lang was het dood stil in de auto. Bas verbreekt de stilte en fluisterd: "Jongens, wat.. wat gebeurd er?" We staan in de f*cking middel of nowhere. Het kan toch niet zo zijn dat we iets, of beter gezegd iemand hebben aangereden? "Ik ga wel kijken, iedereen blijf rustig zitten." zegt Jace met een trilling in z'n stem. Ademloos staar ik naar Jace die een rondje om de auto loopt. Ik zie dat iedereen om mij heen geschrokken kijkt, als Jace met een verstijft gezicht terug naar de auto loopt. "En?" vraag ik, als Jace in de auto zit. Even werd het stil. "Niets" antwoord hij op een serieuze toon. "Wat niets?" roept Noah verbaast. Alle blikken zijn op Jace gericht. "We hebben denk ik niets geraakt." Vervolgt hij. Voor een aantal seconden raakt iedereen in paniek. Het lijkt erop dat niemand het geloofde. Ik probeer door alle gekte duidelijk te maken dat we toch zeker iets hebben geraakt, todat ik Olivia zie huilen. "Hey Oliv, gaat het een beetje?" Vraag ik meelevend. Ze knikt ja en zet de radio harder. Olivia en ik zijn sinds de eerste van de middelbare school onafscheidelijk. Sinds de ruzie met Jace (wat alweer een maand geleden is) lijkt Olivia wat afwezig. Daarom is het belangrijk dat we nu heerlijk gaan genieten in New York. Na een korte stilte in de auto besluit Jace dat het slimmer is om door te rijden. Straks missen we ons vliegtuig door een stom ongeluk. Volgens mij is de helft van de groep het er niet mee eens. "Er is echt niets te zien" belooft Jace en hij besluit toch door te rijden.