Beta Test End | ဘာသာပြန်

အပိုင်း (၂၃)

[Unicode]

Easter Egg

သူ ပန်းချီဆွဲတဲ့ အပန်းဖြေအိမ်လေးထဲတွင် နာရီမရှိပေ။ ဒီဇိုင်နာ လာထားသွားတဲ့ ဒစ်ဂျစ်တယ် နာရီအကြီးကြီးကိုလဲ အစောကတည်းက ဖြုတ်ပစ်လိုက်ပြီးဖြစ်သည်။ မိနစ်၃၀, တစ်နာရီ, နေ့တစ်ဝက်, တစ်ရက်, နှစ်ရက် တစ်ခါတစ်လေတော့ တစ်လ... ပရောဂျက်တစ်ခုအတွက် သုံးလိုက်တဲ့ အချိန်တွေကို တွက်နေရတာက ဟယ်အာ့ခေါင်းအတွက်လဲ မကောင်းတာကြောင့်ဖြစ်သည်။

ပန်းချီဆရာ ဂန်ဟယ်အာရဲ့ အလုပ်ခန်းဖြစ်ပြီးနောက်ပိုင်းကစပြီး အပန်းဖြေအိမ်တွင် နာရီမထားတော့ပေ။ ဒါကြောင့် သူ သေသွားတုန်းက ဘယ်နှနာရီလဲဆိုတာတောင် မသိလိုက်ပါ။ နေဝင်ခါနီးလေးမို့ ညနေစောင်းဆိုတာကိုသာ သတိထားမိခဲ့သည်။

တွေးကြည့်လိုက်ရင် အချိန်မသိတာက ကံကောင်းတယ်လို့ ပြောရမည်။ ကျေးဇူးကြောင့် နောက်တစ်ကြိမ် အပန်းဖြေအိမ်ထဲ ခြေလှမ်းမိရင် ဟယ်အာ့ရဲ့ အကြောက်တရားက တိတိကျကျမဟုတ်ဘဲ ဝိုးတဝါးသာ..။ ဒီနေရာ, ဒီဆိုဖာ, ဒီ ပလတ်စတစ်အပေါ်မှာ မလှဲသင့်တဲ့ "နာရီ, မိနစ်, စက္ကန့်"... ဒီ စကားလုံးတွေရဲ့ရှေ့မှာ ကွက်လပ်ရှိနေသည်။

ဒီနေ့ ညနက်သန်းခေါင်ကြီး အပန်းဖြေအိမ်ထဲ ဝင်ကြည့်မိတော့ ပထမဆုံး ဝင်တဲ့ ခံစားချက်က "သေခြင်းနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အကြောက်တရား" မဟုတ်ခဲ့ပေ။

'ဟာ... ချီးပဲ.. ငါဆွဲထားတာတွေအကုန် ပျောက်ကုန်ပြီ'

'save' ခလုတ်မနှိပ်ရသေးတာကို ရုံးခန်းထဲ မီးပျက်သွားရင် ပရိုဂရမ်မာလေး ခံစားရမယ့် ခံစားချက်က ဒီလိုများလားလို့ တွေးမိသည်။ မဟုတ်သေးဘူး... သူတောင် ဟယ်အာ့ရဲ့ ခံစားချက်ကို ဆယ်ပုံမှာ တစ်ပုံတောင် နားလည်နိုင်မှာမဟုတ်ပါ။

၆နှစ်ဆိုတဲ့အချိန်က နည်းနည်းနောနောမဟုတ်။ အဖြစ်မရှိတဲ့ကောင်လို့ အပြစ်တင်ရင်း ကုန်ဆုံးခဲ့တဲ့ ညတွေ, ပန်းချီကားဘောင်တွေ ရွေးရင်း ဝမ်းသာခဲ့တဲ့ ရက်တွေ, အရည်အချင်းတစ်ခုမှမရှိတဲ့ကောင်ဆိုပြီး သူ့ကိုယ်သူ နှိပ်စက်ခဲ့တာတွေ, စုတ်တံတွေ ချိုးပစ်ပြီး အရက်သောက်ရင်း ကုန်ဆုံးခဲ့တဲ့, ၂၆နှစ်ကနေ ၃၂နှစ် ရောက်သည်အထိ ကြာခဲ့သည်က ၆နှစ်။ ၆နှစ်အတွင်း ဆွဲခဲ့တဲ့ ပန်းချီတွေ တစ်ချပ်မှကို ကျန်မနေခဲ့ပေ။