Erkekler, kızlar, hepsi Carmen'den hoşlanıyor.
Onlara karikatür gözleriyle kelebekler veriyor.
Tanrı gibi gülüyor, aklı bir pırlanta gibi.
Ses tonu yalanı ayarlar, O hala parlıyor, yıldırım gibi.
24/04/21
Eli hala belimdeyken bakışlarım kapıya kayıyor, ona bir cevap vermediğim için belimdeki parmakları sıkılaşıyor bu süreçte. Saniyeler yavaşlıyormuş gibi hissediyorum, kalp atışlarım kulaklarımda uğulduyor. Tek bir nefes alım süremde karar vererek omzuna yerleştirdiğim ellerimle onun geriye gitmesini sağlıyorum, kabinlere.
Keskin bakışlarım onunkilerle buluştuğunda pişmanlık kırıntıları arıyorum. Gözlerimiz birleştiğinde çok net görebiliyorum yaşadığı ikilemi ancak rastgele bir kabine girerken rahatlamış gibi bir nefesi verip ellerini belime sarıyor.
Belime sarılan elleri beni kendine çekerken hızla dudaklarımız birleşiyor. Yapışkan tutumuyla birlikte öpücükleri yoğunlaşırken kapağı kapalı klozete oturduğunda dudaklarımızı ayırmadan kucağına yerleşiyorum.
İki yanından geçen bacaklarımla kucağında yer edinirken vücutlarımız tamamen birbirine değiyor. Ellerimi yanaklarına çıkartıp öpücüğü derinleştiriyorum, başım hafifçe yana eğiliyor ve dillerimiz birbirine karışıyor.
Elleri kalçama doğru bir yol izliyor ve parmaklarını sıkılaştırarak beni kendine yaslıyor. Dudaklarımdan ilk inleme firar ederken hızlıca paylaştığımız öpücüğü bozuyorum.
Beni ele geçirmeye başlayan hisle büyük bir irade savaşına girdiğimde bakışları yardımcı olmuyor.
"Felix anlar."
Ağlamaklı bir sesle dökülen sözlerim çaresizliğimi yüzüme vuruyor. "Felix, anlar." tekrar ettiğim iki kelime ile gözlerim doluyor. Bir bakıma gerçeği yüzüme vuruyor bu iki kelime.
Ne kucağından kalkıp buradan gidebiliyorum ne de devam edebiliyorum. Hissettiğim zorunluluk ve çaresizlik beni eziyor.
"Hyunjin artık ne olduğunu söylemelisin."
Ellerini kalçamdan çekip güven verici bir şekilde belime koyduğunda dolan gözlerimden yaş düşmesini, kırpıştırdığım kirpiklerimle engelliyorum.
Şu an daha fazla ileri gitmeden durduğumuz için bir miktar rahatlarken söyleyebileceğimi düşünüyorum, artık birine söylemek istiyorum.
"Hyung... Ben engel olamıyorum. Kendime engel olamıyorum, sadece zorunda hissediyorum. Felix'e söyleyemedim çok aniden gelişti, kontrol edebilirim sandım."
Hızlıca sıraladığım yarım yamalak kelimelerle anlamasını beklerken tüm dikkatini bana vermiş bakışları değişmiyor. Başını sallıyor sadece.
"Başka biriyle... Başka biriyle de oldun mu?"
Duraksayarak konuştuğunda başımı iki yana sallıyorum 'Hayır' anlamında. Beni biraz geriye iterken bacaklarında geriye kayıyorum, bana alan tanımaya çalışıyor.
"Hyunjin bu şekilde yaşayamazsın."
Suçlulukla bakışlarım aşağıya düşüyor, biliyorum ben de. Sadece görmezden gelmeye çalışıyorum en başından beri ancak bir adım atmamı sağlayacak kelimelerini sıralıyor.
"Hiç bir psikoloğa gittin mi?"
Şimdi daha sakince sorduğu soruyla hassas bir şekilde yaklaşmaya çalıştığını anlıyorum.
"Gitmedim hyung."
Çatlamış sesime karşılık boğazımı temizlediğimde "O zaman artık gitmeye başlamalısın." diyor, parmakları narince saçımı okşarken.
Karasız bakışlarımı yüzüne çıkartıyorum, benim aksime kararlı duruşu sebebiyle aklıma soktuğu fikir güçleniyor.
"Bunu tek başına atlatamazsın ve yardım alman gerek. En kısa zamanda bir seansa git ve daha sonrasında istersen Felix ile de paylaş."
Cümlesinin sonuna geldiğinde elini geri çekiyor. Bu sefer içimdeki beni baskılayan hissi görmezden gelebilirken kucağından kalıyorum. Elimle dudağımı silmeme engel olamazken bakışları dudaklarıma takılıyor.
O an aslında o kadar da basit bir şeyi içine girmediğimi fark ediyorum. Sürekli tek seferlikti, kendimi tutacağım ve bir daha olmayacak diye kendimi telkin ettiğim gerçeğin farkındalığı beni bir kere daha vuruyor.
Kabini açıp dışarı çıktığımda ardımda bıraktığım bedeni beklemeden lavabodan çıktığımda vicdan azaplarımın sebebi olan bedenle çarpışıyorum.
Sert çarpışmamız sebebiyle elleri kollarıma tutunurken ben de dirseğini kavrıyorum. Şaşkınlıkla gözleri yüzümü tarıyor. Ne düşündüğünü belli etmeyen bakışlarıyla hala bana bakarken anlıyorum, yanlış bir şeylerin olduğunun farkında.
Sadece ne olduğunu benden duymayı bekliyor, ne olduğunu sorgulamıyor. O sırada arkamdaki kapı bir kez daha açılıyor ve vicdan azaplarımı yaşarken günahıma ortak ettiğim beden çıkıyor.
Aniden yazasım geldi. Yavaş yavaş ilerletmeliyiz bu ficleri.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
