Teni Tenime

✦ BÖLÜM 23 | TATİL ✦

Ben geldim!Beklemiyordunuz belki ama bir anda bu bölümü yazmak içimden geldi.Devam etmeyecektim normalde ama arada böyle bölümler atmak istiyorum.O da sizin ısrarlarınız sayesinde.

Nasılsınız anlatın buraya biraz bakayım konuşalım.

Hadi çok tutmayayım sizi,iyi okumalar.

• • •

"Ne zamandan beri bu evcilik oyununun içindesiniz?"

Aras'ın cümlesi kafamın dört köşesinde yankılanırken gözlerim hemen yanımdaki Ediz'e takıldı.Sinirlenmesini bekledim ama o beni yanıltıp sakin bir tavırla onun yüzüne bakıyordu.Elini cebine yerleştirip,yüzündeki sakinliği koruyarak Aras'ın eğlenen yüzünü izledi bir süre daha.

Aras dudaklarını çocuk gibi büzüp "Hay aksi," gözlerini etrafımızda gezdirip bize doğru hafif eğilerek kısık sesle devam etti "Bu bir sırdı,değil mi?"

Kaşlarım çatıldı anında.Ediz'i beklemeden araya ben girmiştim "Ee Aras?" dedim bir anda.Gözleri bu sefer bana çevirildiğinde tek kaşımı kaldırarak baktım ona bu kez "Öğrenmişsin,aferin sana.Yani ne yapmamızı,ne söylememizi bekliyorsun şu an?Geç öğrendiğin için ya da sana söylemediğimiz için bir özür mü bekliyorsun?" Sıkılmıştım artık bazı şeylerden.Ne olacaksa olsun bitsin gitsin istiyordum.Bu tehditkar konuşmalar,yakalanma korkuları hepsinden çok sıkılmıştım.Aras'ın yüzündeki eğlenen ifade bir anda silindi,yerini düz bakışlar aldı.Hayal kırıklığı mıydı o gözlerindeki?

Omuz silkti "Tebrik edeyim dedim."

"İyi yapmışsın," dedim ve arkamı ona döndüm.Elimle Ediz'in koluna dokunup bana bakmasını sağladım "Gidelim buradan." dediğimde Ediz bile benden bunu beklemiyordu ama başıyla beni onaylamıştı.Gözlerindeki ifadeden anladığım kadarıyla bu yaptığım hoşuna gitmişti.Aras'ı arkamızda bırakıp arabaya doğru yürüdük.Aras da öğrenmişti artık.Büyük ihtimalle tehdit etmeye devam edecekti.Ya da yerli yersiz her yerde dalga geçer gibi eğlenecekti bizimle.

Ama umurumda değildi.

Arabaya bindiğimizde ikimizde sessizdik.Kafasının içinde ne olduğunu,ne düşündüğünü merak ediyordum.Aras'ın bildiğini ima etmesi onu şaşırtmamıştı.Önceden biliyordu onun da haberi olduğunu.Ya da tahmin etmişti.Bir tek bilmeyen bendim belkide.Camı açıp temiz havanın yüzüme vurmasını sağladım.Her mutlu anımızın sonu bir şekilde tatsız bitmek zorunda mıydı?Ediz ela gözlerini bir anlığına yüzüme çevirdi.Kısık bakan gözleri beni çözmek ister gibiydi.Bende ona baktığımda artık gözlerimiz birdi.

"Nereye gitmek istersin?"

Beklemediğim soru ile duraksadım.Az önce yaşanan olaylar ile alakalı soru soracak sanmıştım fakat yanıldığımı bana göstermişti.Dudaklarımı büzerek omuz silktim "Ev?" diye ortaya fikir sunduğumda sessiz kalmıştı.Bu demek oluyordu ki eve gidiyorduk.

• • •

Eve geldiğimizde Eda,Kerem ve Bora ile karşılaşmayı bende beklemiyordum.Ediz çattığı kaşları ile arkadaşlarına bakarken,onlar bilardo oynamaya devam ediyordu.Eda abisine kısa bir bakış atıp "Gelmişsiniz," dedi elinde tuttuğu ıstaka'yı diklemesine tutup ucunu yere bastırırken gözleri bana tutundu bu sefer "Neredeydiniz ki?"

Ediz onu pek takmayıp mini bar'a ilerlerken Eda'yı cevaplayan ben olmuştum "Yemek yedik bir yerde." dedim kısaca.Kerem sahte bir kırgınlıkla elini kalbine götürdü "Ve bizi çağırmadınız,öyle mi?Kalbim paramparça şu an." Yere doğru eğilip bir şeyler topluyormuş gibi yaptığında gözlerimi devirerek güldüm.Anlamayanlara ben açıklayayım ; kalp kırıklarını topluyordu.